Morskie Oko znajduje się w Dolinie Rybiego Potoku. Jest największym stawem tatrzańskim, o powierzchni 0,345 km² . Położone na wysokości 1395 m n.p.m. Głębokość 50,8 m, co daje mu piąte miejsce wśród wszystkich tatrzańskich stawów. Nadmiar wody jest odprowadzana przez Rybi Potok, który dalej wpada i zasila rzekę Białkę.
Polskie Tatry Wysokie / Palenica Białczańska – Morskie Oko – Świstowa Czuba – Dolina Pięciu Stawów Polskich – Palenica Białczańska Trasa: Palenica Białczańska 984m – Wodogrzmoty Mickiewicza 1100m – Włosienica 1315m – Morskie Oko (Schronisko PTTK) 1406m – Kępa 1683m – Rówień nad Kępa (Wolarnia) – Świstowa Czuba 1763m – Dolina Pięciu Stawów Polskich (Schronisko PTTK) 1672m – Dolina Roztoki – Wodogrzmoty Mickiewicza 1100m – Palenica Białczańska 984m Szlaki: Kraj: Polska Pasmo: Polskie Tatry Wysokie Cel: Morskie Oko 1406m Świstowa Czuba 1763m Dolina Pięciu Stawów Polskich 1672m Czasy przejść: Łączny czas przejścia trasy: 6 godzin 40 minut Start: parking w Kuźnicach (rejon dolnej stacji kolejki na Kasprowy Wierch) Meta: droga z Kuźnic w kierunku ronda / rejon hotelu Murowanica (przystanek BUS) . Opis i charakterystyka trasy: Naszą trasę rozpoczynamy od dotarcia na parking na Palenicy Białczańskiej. Dotarcie tam z rejonu Zakopanego nie powinno nastręczyć trudności, kursują tu liczne prywatne BUS-y, startujące z ronda przy dworcu PKP. Specyfika szlaku, zataczającego pętle i sprowadzającego nas z powrotem do miejsca, z którego startujemy pozwala również na dojechanie tu własnym samochodem, acz należy mieć na uwadze fakt iż pojemność parkingu jest ograniczona i już w godzinach rannych zazwyczaj jest w znacznej części zajęty. zdjęcia od lewej: Parkin na Palenicy Białczańskiej już od wczesnych godzin rannych jest najczęściej wypełniony autokarami i samochodami / W drodze na start – z Zakopanego do Palenicy Białczańskiej kursują liczne prywatne BUS-y do późnych godzin wieczornych / W kolejce do kasy TPN-u na Palenicy Białczańskiej Na Palenicy kończy się ogólnodostępna droga, a zaczyna teren Tatrzańskiego Parku Narodowego, o czym informują stosowne tablice, szlaban i kasa TPN. Ze względu na duża popularność szlaku do Morskiego Oka, szczególnie w pogodne, letnie dni, musimy liczyć się ze sporą kolejką do kasy TPN-u, w której przyjdzie nam czasem spędzić nieco czasu. Gdy już zakupimy bilet do parku, ruszamy asfaltową drogą imienia Oswalda Balzera w kierunku schroniska PTTK w Morskim Oku. Odcinek ten liczący 9,5 km, ze względu na rzeczowy asfalt, masy zmierzających do Morskiego Oka turystów, poruszanie się w większości zniszczonym świerkowym lasem, odcinek ten nie należy niestety do przyjemnych, osobiście traktuję go w kategoriach zła koniecznego by dostać się do „serca Tatr”. zdjęcia po lewej: Parkin na Palenicy Białczańskiej j – kolejka do kas Tatrzańskiego Parku Narodowego – czasem trzeba w niej spędzić dość dużo czasu… / zdjęcie w środku i po prawej: Za rogatkami TPN-u, przepak przed startem na szlak… Po około 35 minutach droga połączy się ze szlakiem czerwonym, który będzie nam towarzyszył aż do Morskiego Oka. Co pewien czas szlak opuszcza asfalt, dając nam na chwilę wytchnienie od żmudnego tuptanie, ścinając drogę przez las. zdjęcia od lewej: Tuż za szlabanem TPN-u natrafimy na pierwszą z kilkunastu na szlaku do Morskiego Oka tablic informacyjnych (foto Aneta Nikiel) / Obok parkingu na Palenicy Białczańskiej rozpoczynają swoją trasę konne wozy, które pomimo iż powszechnie krytykowane wciąż stanowią popularna alternatywę dla „tuptania” asfaltem przez 9,5km / Zdecydowana większość szlaku z Palenicy Białczańskiej do Morskiego Oka prowadzić będzie raczej mało atrakcyjnym – zniszczonym lasem świerkowym, najczęściej nieostro, ale stale pod górę, co gorsza asfaltem… (foto Aneta Nikiel) Po kolejnych 45 minutach powinniśmy dotrzeć do Wodogrzmotów Mickiewicza, z charakterystycznym wodospadem. Utworzony z trzech większych i kilku mniejszych kaskad (od 3 do 10 m) na potoku Roztoka. Trzy większe noszą nazwy: Wyżni Wodogrzmot, Pośredni Wodogrzmot i Niżni Wodogrzmot. W tym miejscu nasz szlak krzyżuje się ze szlakiem zielonym, prowadzącym w prawo do doliny Roztoki (tutaj wyjdziemy w drodze powrotnej), oraz w lewo, prowadząc do schroniska w Roztoce (1030 Dojście tam zajmie około 15 minut, jeśli dysponujemy zapasem czasu warto go odwiedzić. Wróćmy jednak do dalszego tuptania po asfalcie… przed nami około 1 godziny 50 minut do Morskiego Oka. zdjęcie po lewej i w środku: Szlak z Palenicy Białczańskiej do Morskiego Oka (foto Aneta Nikiel) / Wozy konne jadące na Polanę Włosienicę z parkingu na Palenicy Białczańskiej zabierają po 12 pasażerów, a sam przewóz jest starannie nadzorowany w kontekście fal protestów dotyczących przeciążania koni Droga będzie prowadzić nieznacznie, ale wciąż do góry powoli nabierając wysokości. Po dalszej godzinie i 10 minutach dotrzemy w rejon parkingu na Włosienicy, tuż za nim znajduję się pawilon handlowy i toalety. Dawniej to właśnie w tym miejscu kończyła się ogólnodostępna droga, do tego miejsca dojeżdżały kursujące z Zakopanego PKS-y. Dziś w tym miejscu kończą swą trasę zaprzęgi konne. Tu dodatkowa informacja dla chętnych do skorzystania z tej formy transportu. Zaprzęgi kursujące z Palenicy Białczańskiej do Włosienicy, są to 12 osobowe przebudowane furmanki, wyposażone w rzędy biegnących wzdłuż osi wozu siedzeń, cena za wyjazd od jednej dorosłej osoby (wrzesień 2014r) to kwota 50 zł w górę, oraz 30zł w dół. W 2009 roku wyjazd końmi trwał około 25 – 30 minut, w chwili obecnej (wrzesień 2014r) trwa już… blisko godzinę. Jest to związane z naciskami społecznymi na zarząd TPN-u, który wprowadził szereg regulacji zmniejszających obciążenie koni na trasie do góry. Wprowadzono między innymi ograniczenia „prędkości” zakazując na odcinkach o dużym nachyleniu kłusa koni, zdarza się że woźnica zatrzymuje się na trasie by napoić konie, dodatkowo trasa jest w kilkunastu miejscach monitorowana za pomocą kamer, na bieżąco sprawdzających czy wóz nie został przeładowany. zdjęcia od lewej: Polana Włosienica – team w komplecie, za nami widać kończące tutaj swoją trasę wozy konne / Stopniowo wraz ze zdobywaniem wysokości, wpierw pomiędzy przesiekami, potem coraz odważniej ponad linia drzew zaczynają się pojawiać majestatyczne granie serca Tatr, po dotarciu na polanę Włosienica otaczają nas piękne szczyty Tatr Wysokich – polskich i słowackich zdjęcia od lewej: Parkin na Polanie Włosienica – dawniej, jeszcze w latach między i powojennych, to tutaj kończyły swój kurs PKS-y kursujące z Zakopanego / Tuż za parkingiem na Włosienicy znajduje się pawilon handlowy i WC / Napotkany na parkingu na Włosienicy motyl – Rusałka Admirał Stopniowo wraz z nabieraniem wysokości, coraz częściej ponad linią i w przesiekach zniszczonego świerkowego lasu, zaczną się pojawiać malownicze panoramy na Polskie i Słowackie Tatry Wysokie, w tym na piękną grań Apostołów (w rejonie Włosienicy), widoki te będą już nam towarzyszyć aż do chwili dotarcia do Schroniska PTTK nad Morskiem Okiem. Z parkingu na Włosienicy pozostało nam już jedynie około 30 minut do Morskiego Oka, na szczęście już nie tylko asfaltem, ale w większości szutrową drogą. zdjęcia od lewej: Ostatnie minuty drogi do Morskiego Oka z Polany Włosienica (foto Patryk Stawiarz) / Widok z trasy na szczyt (z rejony Włosienicy) Opalonego Zbliżając się do Morskiego Oka, otoczeni zostaniemy przez majestatyczne szczyty Tatr Wysokich w tym tak dobrze znanych i charakterystycznych jak Mnich, Mięguszowiecki szczyt, oraz oczywiście Rysy. Przed budynkiem schroniska, zlokalizowanego tuż nad niecką Morskiego Oka panuje zazwyczaj duży tłok, miejsce to jest jednym z najliczniej odwiedzanych w polskich Tatrach. W dole zobaczymy samo Morskie Oko – największe w Tatrach jezioro polodowcowe, o typowych ciemno turkusowych wodach. Jego powierzchnia wynosi 34,93 ha, długość 862m, szerokość 568m, a w najgłębszym miejscu osiąga 51,8m. Owalny kształt jeziora zaburzają nieco stożki usypiskowe u wylotu większych żlebów: Marchwicznego, Żabiego (Biały Piarżek), a zwłaszcza Szerokiego Żlebu (Mały Piarżek, zwany częściej Półwyspem Miłości. Od południa pod ścianami Mięguszowieckich Szczytów i Cubryny piętrzą się, częściowo porośnięte kosodrzewiną, masywne stożki piargowe nazywane łącznie Wielkim Piargiem. Widoki na Tatry Wysokie ze szlaku z Włosienicy do Morskiego Oka Ciekawostką jest iż współcześnie używana i tak dobrze kojarzona z tym jeziorem nazwa „Morskie oko” nie jest rdzenną nazwa, pierwotnie górale nazywali je „Biały staw”, „Rybie jezioro”, lub „Rybi staw”, jako że należy ono do nielicznych naturalnie zasiedlonych przez ryby jezior w Tatrach. Te rdzenne nazwy zostały już odnotowane w kronikach w roku 1650, nazwa „Morskie oko” powstała z tłumaczenia niemieckiej określenia tego jeziora „Meerauge”, używana przez niemieckich osadników ze Spiszu. Inna legenda głosi iż nazwa „Morskie oko” powstała ze względu na obecność ryb, oraz kolor wody, miejscowa ludność wierzyła iż jezioro to musi posiadać podziemne połączenie z morzem, tak tłumacząc obecność ryb w wodach jeziora. zdjęcia od lewej: Bodaj najbardziej rozpoznawalne miejsce w polskich tatrach, cel dziesiątek tysięcy turystów rocznie – Morskie Oko / Morskie Oko otaczają zęby szczytów Tatr Wysokich, wśród których z łatwością rozpoznamy tak charakterystyczny szczyt jak Mnich Rozglądając się po otaczających jezioro szczytach, zobaczymy od lewej: Grań Siedmiu Granatów, Żabi Szczyt Niżni, Żabi Mnich, Żabia Lalka, Niżne Rysy, od południa i południowego zachodu: Rysy, Żabi Koń, Żabia Turnia, Mięguszowiecka Turnia, Wołowy Grzbiet, Kazalnica Mięguszowiecka, Mięguszowiecki Szczyt Czarny, Mięguszowiecki Szczyt Pośredni, Mięguszowiecki Szczyt Wielki, Cubryna, Mnich. Od zachodu: Szpiglasowy Wierch (nasz cel), Miedziane i Opalony Wierch. zdjęcia od lewej: Widok sprzed schroniska w Morskim Oku na Niżne Rysy i Rysy – najwyższy szczyt polski – 2499m / Wierzchołek Rys jest celem wielu turystów, widać rzesze podchodzących i już znajdujących się na szczycie osób Ponad Morskim Okiem, na charakterystycznej niecce (kotle polodowcowym) znajduje się Czarny Staw pod Rysami. Zbliżone kształtem do koła jezioro położone jest na wysokości 1583 m czyli 188 m wyżej niż lustro wody Morskiego Oka. Powierzchnia Czarnego Stawu wynosi około 20,64 ha, głębokość maksymalna – 76,4 m (co daje drugie miejsce w Tatrach, a czwarte w Polsce). Z rejonu schroniska można tam dotrzeć czerwonym szlakiem w około godzinę (powrót 45 minut). zdjęcia od lewej: Widok na Morskie Oko, oraz nieckę Czarnego Stawu pod Rysami, jak i samych Rys / Ponad taflą Morskiego Oka widać charakterystyczny kocioł gdzie znajduje się kolejne jezioro polodowcowe – Czarny Staw pod Rysami / W drodze do Morskiego Oka… (foto Aneta Nikiel) My jednak po nacieszeniu oczu widokami, zawracamy i początkowo kierujemy się tym samym czerwonym szlakiem którym tu dotarliśmy, w kierunku Włosienicy. Po kilku minutach natrafimy po lewej stronie drogi na drogowskaz, będzie to nasz niebieski szlak, którym będziemy podążać w dalszej części trasy. Przed nami dwie godziny szlaku, który przez Kępę i rejon Świstowej Czuby doprowadzi nas do Doliny Pięciu Stawów Polskich. zdjęcia od lewej: Autor przed schroniskiem nad Morskim Okiem, gdzie zazwyczaj panuje niezwykle duży ruch (foto Patryk Stawiarz) / Przed schroniskiem nad Morskim Okiem / Schronisko PTTK nad Morskim Okiem zdjęcia od lewej: Brzegi Morskiego Oka, szczególnie te najbliżej schroniska są zazwyczaj bardzo silnie oblegane przez rzesze turystów z całego świata / Team nad Morskim Okiem zdjęcia od lewej: By dotrzeć na start dalszej części szlaku musimy zawrócić na drogę którą przyszliśmy w kierunku Włosienicy (foto Aneta Nikiel) / Po kilku minutach od startu z Morskiego oka dotrzemy do miejsca gdy od drogi odbija w lewo ścieżka, natrafimy tam też na drogowskaz – w dalszej części wycieczki będziemy podążać za niebieskimi znakami w kierunku Świstowej Czuby (foto Aneta Nikiel) / Tuż po opuszczeniu drogi z Morskiego Oka i wejściu na niebieski szlak w kierunku Świstowej Czuby, szlak po minięciu zagajnika świerkowego od razu wyrywa ostro do góry… (foto Aneta Nikiel) Szlak od razu wyrywa do góry, dając przedsmak czekających nas trudów. W przeważającej większości przez pierwszą godzinę czeka nas nieustanne, mozolne podchodzenie, trawersując zbocza Opalonego Wiechu. Szlak początkowo będzie wiódł skarłowaciałym lasem mieszanym, jednak dość szybko, wraz z nabieraniem wysokości wprowadzi nas w kosówkę, która ustąpi następnie pola trawom i skałkom. Szlak w większości jest dość wąski, stąd czasem mijanie nastręcza trudności, jednak sam stopień jego trudności pod względem ekspozycji nie jest wysoki. Ostrożność należy zachować po deszczach, gdzie wyślizgane korzenie i skały mogą stać się przyczyną upadku, oraz zamglenia, ponieważ brak oczywistych punktów orientacyjnych może utrudnić nawigację. Szlak stanowi natomiast duże zagrożenie w okresie zaleganie pokrywy śnieżnej, dlatego jest on na okres zimowy zamykany. Jego usytuowanie na zboczach, przecinających kilka naturalnych rynien żlebów sprzyja wysokiemu zagrożeniu lawinowemu. zdjęcia po lewej i w środku: Niebieski szlak od chwili startu z drogi wiodącej z Morskiego Oka wyrywa ostro do góry, ta charakterystyka utrzyma się niezmiennie przez pierwszą godzinę (foto Patryk Stawiarz) / zdjęcie po prawej: Ścieżka szybko będzie nabierać wysokości otwierając przed nami niezapomniane, rozległe panoramy, tutaj na kocioł polodowcowy Morskiego Oka, a powyżej Czarnego Stawu pod Rysami, jak i same Rysy zdjęcia od lewej: Chwila na przerwę i pamiątkowe zdjęcie… (foto Patryk Stawiarz) / Ścieżka szybko będzie nabierać wysokości otwierając przed nami niezapomniane, rozległe panoramy, tutaj na kocioł polodowcowy Morskiego Oka, a powyżej Czarnego Stawu pod Rysami, jak i same Rysy / Widok w kierunku Doliny Rybiego Potoku oraz Polanę Włosienica – widoczna pętla końcowa drogi i parking Po około 30 minutach mozolnego zdobywania wysokości, ścieżka doprowadzi nas do potencjalnie niebezpiecznego miejsca na szlaku, notabene niesłusznie demonizowanego w wielu opisach z jakimi można spotkać się w sieci. W miejscu tym szlak przecina wzdłużnie rynnę „Głębokiego Żlebu” mylonej (również na niektórych mapach) ze Żlebem Żandarmerii: „Nazwy Żleb Żandarmerii używa, jak podaje Władysław Cywiński, „99% tatrzańskich bywalców”. Pod taką też nazwą opisany jest na tablicy informacyjnej przy Drodze Oswalda Balzera powyżej polany Włosienica. Tymczasem na niektórych mapach żleb ten opisany jest jako Głęboki Żleb, lub jako jego synonim. Również Józef Nyka i Witold Henryk Paryski Żleb Żandarmerii określają nazwą Głęboki Żleb. Sprawę nazewnictwa rozwiązał Władysław Cywiński, który przeprowadził dokładne terenowe badanie topografii tych okolic. Podaje on, że w istocie są tutaj dwa żleby obok siebie. Żleb Żandarmerii schodzi spod Gładkiego, Głęboki Żleb to inny, sąsiedni, o wiele głębszy żleb znajdujący się też na tych stokach Opalonego Wierchu, ale bardziej na zachód od Żlebu Żandarmerii. Nazwa Żleb Żandarmerii pochodzi od tego, że w okresie galicyjskim (w XIX w.) u jego wylotu stała budka węgierskich żandarmów i została zniszczona przez lawinę śnieżną.” źródło: Wikipedia / Żleb Żandarmerii W miejscu tym musimy przejść kilkunastu metrowe usypisko skalne, o dość znacznym (ale nie bardzo dużym, stąd nie ma tam sztucznych ułatwień) nachyleniu, i otwartej po prawej ekspozycji na Dolinę Rybiego Potoku. Sama jednak ekspozycja nie stanowi tak istotnego niebezpieczeństwa jak niesforni turyści, oraz wyślizgane, obsypujące się skały. zdjęcia po lewej i w środku: Szeroko opisywane na łamach różnych stron i zarazem jedyne potencjalnie niebezpieczne miejsce na szlaku z Morskiego Oka do Doliny Pięciu Stawów Polskich – odsłonięta skalna rynna gdzie szlak przekracza żleb, literatura i opisy często mylnie opisywanego jako „Żlebu Żandarmerii” gdy tymczasem ten ostatni przebiega niżej i nie przecina się bezpośrednio ze szlakiem. Szlak przecina natomiast „Żleb Głęboki”, ekspozycja w tym miejscu jest jednak umiarkowana, a to co stanowi prawdziwe niebezpieczeństwo to sami turyści, często niesfornie się zachowujący na tym wąskim odcinku. Drugim niebezpieczniejszym czynnikiem są wyślizgane i obsypujące się skałki. Niektórzy zalecają jego przechodzenie górą nie jest to jednak zbyt bezpieczne, ani rozważne, wszystko oczywiście jednak zależy od panujących warunków i sytuacji, acz wskazane jest trzymanie się właściwego przebiegu ścieżki i przechodzenie go normalnie, w miejscu tym należy oczywiście zachować wzmożona uwagę i poruszać się wahadłowo. / Zdjęcie przedstawiające umiejscowienie i podział pod kątem nazewnictwa żlebów na zboczach Opalonego i Upłazu, z którymi przecina się szlak niebieski (autor: Jerzy Opioła) Niesforność ta spotykana w wielu przypadkach na eksponowanych odcinkach tatrzańskich szlaków polega na przepychaniu się, lub odwrotnie blokowaniu przejścia. W miejscy tym należy zachować wzmożoną uwagę, przepuścić osoby schodzące, oraz zachować odpowiedni dystans od osób idących z przodu. Niektórzy doradzają jego przechodzenie górą (w stosunku do przebiegu ścieżki szlaku), w rzeczywistości to jaki wariant wybierzemy zależ od indywidualnej oceny, oraz panujących warunków, sam skłaniam się przy pierwotnym przebiegu ścieżki – czyli dołem. zdjęcia od lewej: Widoki wraz z nabieraniem wysokości zapadają głęboko w pamięci, tutaj na Słowackie Tatry Wysokie / widok z rejonu podejścia pod siodło na pod Kępą / W drodze – na zdjęciu po prawej stronie widać nasz pierwszy cel – siodło pod Kępą zdjęcia od lewej: Skałki na szlaku blisko siodła pod Kępą / W drodze – na zdjęciu po prawej stronie widać nasz pierwszy cel – siodło pod Kępą Mijając żleb, kontynuując podejście, warto rozglądnąć się wokół, odwracając się zobaczymy piękna panoramę na nieckę Morskiego Oka, oraz Czarnego Stawu pod Rysami, otaczające je szczyty, po prawej zaś Słowackie Tatry Wysokie. Chwilę potem ścieżka zakręci w prawo, trawersując skałki, a naszym oczom ukaże się nieodległe już siodło pod Kępą. Dotarcie na nie od chwili startu na niebieski szlak, powinno nam zająć około 45 do 60 minut. zdjęcia po lewej: Szlak od początku aż na siodło nieustannie rwie do góry… (foto Aneta Nikiel) / zdjęcie w środku i po prawej: Trasa zapewnia niezapomniane widoki Na siodle po raz ostatni będziemy mieli okazję napawać się rozległymi widokami w kierunku Morskiego Oka, ruszając dalej ścieżka łagodnieje lekko opadając, wijąc się wśród kosówki, będzie to tak zwana „Rówień nad Kępa (Wolarnia)” tutaj też zmieni się otaczająca nas sceneria… przed nami wyrosną skalne olbrzymy części Granatów, Przełęczy Krzyżne dziś kończącej bodaj najbardziej znany wysokogórski tatrzański szlak „Orla Perć”, pasma Wołoszyna (Wielki Wołoszyn, Pośredni Wołoszyn, Skrajny Wołoszyn), oraz Karbik. Spoglądając bardziej w lewo zobaczymy masyw Kopy, którą szlak trawersuje omijając nieznacznie sam szczyt. Dotarcie tam zajmie nam kolejne pół godziny, łącznie od chwili startu około godziny i 15 minut. Z każdym krokiem i kolejnym metrem wysokości panorama będzie się rozszerzać aż do otwarcia w kierunku malowniczej Doliny Pięciu Stawów Polskich, oraz szczytów wchodzących w skład szlaku Orla Perć (Granaty, Kozi Wierch, Kozia Przełęcz, Mały Kozi Wierch, Zawrat), oraz Świnicy. zdjęcia po lewej i w środku: Ostatnie podejścia pod widoczne już w górze siodło pod Kępą / zdjęcie po prawej: Siodło pod Kępą zdjęcia po lewej i w środku: Siodło pod Kępą widok w kierunku Doliny Rybiego Potoku (foto Aneta Nikiel) / zdjęcie po prawej: Siodło pod Kępą – widok na Upłaz / foto Aneta Nikiel Ruszając z Kępy w dalszą drogę najtrudniejszą – najbardziej wymagającą fizycznie część szlaku (oczywiście idąc od strony Morskiego Oka) mamy za sobą. Przed nami 20 minutowy odcinek prowadzący po rumowisku skalnym w rejon szczytu Świstowej Czuby. Tam ścieżka zakręci w lewo, trawersując zbocze, w około pół godziny doprowadzi nas do widocznego w dole Schroniska PTTK w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Siodło pod Kępą – widok w kierunku Doliny Rybiego Potoku, oraz Słowackich i Polskich Tatry Wysokich zdjęcia od lewej: W drodze z siodła na Kępę (foto Patryk Stawiarz) / Tuż po minięciu siodła, patrząc w kierunku przebiegu szlaku do Doliny Pięciu Stawów, sceneria nas otaczająca dramatycznie się zmienia, nagle przed nami wyrastają dotychczas ukryte za masywem Opalonego zęby Orlej Perci, Krzyżnego i pasma Wołoszyna Po dotarciu na miejsce, pomimo częstych kolejek przy bufecie warto coś w nim przekąsić, szczególnie polecam naleśniki podawane na różne sposoby i w różnej okrasie. Schroniska ma swoją ciekawą historię, jest to najwyżej położone polskie schronisko w górach, jedyne bez drogi dojazdowej, gdzie wszelkie artykuły spożywcze i inne potrzebne do funkcjonowania rzeczy, dostarczane są za pomocą pomysłowego wyciągu i wagonika. Schronisko ma ten specyficzny wysokogórski klimat, który tworzą nie tylko ściany, lecz również przybywający tam licznie wytrawni bywalcy gór i taternicy. Odbywają się tam również ciekawe imprezy górskie. zdjęcia od lewej: „Rówień nad Kępa (Wolarnia)” widok w stronę szczytu Kępy 1683m / widoczny dalszy przebieg szlaku, po prawej poniżej szczytu Kępy, widać mniejszą basztę jest to już Świstowa Czuba / „Rówień nad Kępa (Wolarnia)” -jest wspaniałym punktem widokowym z obszerną panoramą na Orlą Perć, Krzyżne, oraz pasmo Wołoszyna zdjęcia od lewej: „Rówień nad Kępa (Wolarnia)” -jest wspaniałym punktem widokowym z obszerną panoramą na Orlą Perć, Krzyżne, oraz pasmo Wołoszyna / Świstowa Czuba – widok z Doliny Pięciu Stawów Polskich – widoczny przebieg niebieskiego szlaku (autor zdjęcia: Jerzy Opioła) zdjęcia od lewej: Widok na Wielki Staw Polski w Dolinie Pięciu Stawów, oraz położone nad nim schronisko PTTK / Widok na przebieg Dolinę Pięciu Stawów Polskich zdjęcia od lewej: Ostatnie minuty zejścia ze Świstowej Czuby po skalnym rumowisku do schroniska w Dolinie Pięciu Stawów Polskich / Widok na największy ze stawów – Wielki Staw Polski w Dolinie Pięciu Stawów, oraz schronisko PTTK Ruszając w dalszą drogę, na choince przed budynkiem wybieramy czarny szlak, prowadzący początkowo wąską ścieżką, zboczami szczytu Niżnej Kopy, następnie ostro trawersujący w dół, w kierunku Doliny Roztoki. Po drodze mijamy widoczny po lewej wodospad Siklawa na strumieniu Roztoka. Jest to najwyższy wodospad w Polsce, woda spada z progu Ściany Stawiarskiej z wysokości około 70 metrów. Dotarcie do dna doliny Roztoki zajmie nam około 30 minut. W miejscu tym opuszczamy kończący się tutaj czarny łącznikowy szlak i wchodzimy na szlak zielony, który w ciągu godziny, prowadząc przez cały czas w dół, wzdłuż strumienia Roztoka, doprowadzi nas Doliną Roztoki do Wodogrzmotów Mickiewicza i drogi Oswalda Balzera, skąd pozostało nam, już znane „przetuptanie” asfaltem około 40 minut w dół, do parkingu na Palenicy Białczańskiej, do miejsca gdzie rozpoczynaliśmy wycieczkę i skąd odjeżdżają BUS-y w kierunku Zakopanego. zdjęcia od lewej: Po opuszczeniu Doliny Pięciu Stawów Polskich i zejściu do Doliny Roztoki poruszać będziemy się głównie lasem świerkowym, aż do chwili włączenia się rejonie „Wodogrzmotów Mickiewicza” w drogęOsfalda Balzera, która sprowadzi nas z powrotem na Palenicę Białczańską (foto Aneta Nikiel) / Droga Osfalda Balzera z Morskiego Oka na Palenicę Białczańską – rejon zejścia z niebieskiego szlaku prowadzącego z Świstowej Czuby Dostępność trasy: Trasa na odcinku Palenica Białczańska – Morskie Oko (szlak czerwony), oraz Dolina Pięciu Stawów Polskich – Wodogrzmoty Mickiewicza (szlak czarny i zielony) do Palenicy Białczańskiej (szlak czerwony) otwarta jest cały rok, bez względu na panujące warunki pogodowe. Ta część opisanego wariantu trasy nie przedstawia większych trudności, jest też możliwa do pokonania również przez osoby o słabszej kondycji, acz z zachowaniem w takim wypadku bezpiecznego marginesu czasu dopasowanego do indywidualnego tempa marszu. Trasa z Morskiego Oka przez Świstową Czubę do Doliny Pięciu Stawów Polskich (szlak niebieski) otwarta jest wyłącznie w okresie nie zalegania pokrywy śnieżnej, w okresie zimowy jest zamkniętą ze względu na duże zagrożenie lawinowe. Szlak w czasie otwarcia, ogólnodostępny, acz ze względu na dużą deniwelację wysokości, ilość podejść, oraz ich stopień nachylenia, wskazany dla osób o względnie dobrej kondycji fizycznej, osoby o słabszej formie powinny uwzględnić dodatkowy zapas czasu na pokonanie tego odcinka. zdjęcia od lewej: Zachód słońca – widok na gniewnego, pogrążonego częściowo w chmurach Mnicha, oraz zasnuty chmurami Mięguszowiecki Szczyt – widok z siodła pod Kępa / „Rówień nad Kępa (Wolarnia)” – zapatrzeni w piękno… (foto Patryk Stawiarz) Ostrzeżenia: Piękny malowniczy szlak, wiodący przez perły Polskich Tatr, jak Morskie Oko, Dolina Pięciu Stawów Polskich, możliwa do pokonania przez większość osób, acz należy pamiętać o ostrym i długim podejściu z Morskiego Oka na Świstową Czubę, odcinek ten poza jednym momentem – przekroczeniem „Głębokiego Żlebu” nie przedstawia jednak innych poza fizycznym obciążeniem, trudności. Nie posiada też żadnych zabezpieczeń, ani miejsc tego szczególnie wymagających. Należy jednak zachować uwagę podczas przechodzenia przez wspomniany Głęboki Żleb, ze względu na wyślizgane i usypujące się skałki, szczególnie po deszczu. Szlak może być trudny do przejścia dla osób z brakiem stosowanego doświadczenia, podczas zamglenia, jak i po deszczu. Wymaga górskiego obuwia z odpowiednią zelówka, oraz jak wszędzie indziej posiadania odzieży przeciwdeszczowej. . Przydatne linki: album fotograficzny z opisywanego szlaku Tatrzański Park Narodowy Schronisko PTTK nad Morskim Okiem Schronisko PTTK w Dolinie Pięciu Stawów Polskich Rozkład jazdy BUS-ów Zakopane (w tym Zakopane – Kuźnice) TOPR (Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe) . Ważne telefony / e-mail: TOPR / numer ratunkowy: 985 TOPR / telefon ratunkowy: (+48) 601-100-300 TPN / informacja turystyczna: (+48) 18 20 23 300 TPN / Straż Parku: (+48) 18 20 23 280 lub (+48) 695 408 097 (Komendant Straży Parku – Edward Wlazło) Schronisko PTTK nad Morskim Okiem: +48 18 20 77 609 lub +48 602 260 757 – czynne od 9 do 21:00 Schronisko PTTK w Dolinie Pięciu Stawów Polskich: +48 781-055-555 . Fotografie pobrane: Jerzy Opioła / Wikipedia / zdjęcia pobrano i opublikowano w ramach licencji o prawach autorskich GNU Free Documentation License wersja i wyższej, z zachowaniem i wskazaniem autorstwa: opis trasy: Palenica Białczańska – Morskie Oko – Świstowa Czuba – Dolina Pięciu Stawów Polskich ilość stron: 1 / aktualizacja: / opracowanie i zdjęcia: Sebastian Nikiel Informacja: autor dokłada wszelkich starań aby opis danej trasy był jak najbardziej wiarygodny i szczegółowy, przy czy nie ponosi odpowiedzialności za zmiany danych zawartych w opisie, to jest dostępności punktów gastronomiczny, kolejek, typu i jakości oznakowania szlaków oraz ich przebiegu i tym podobnych, jak i skutków złej oceny własnych umiejętności i przygotowania fizycznego, oraz zmian charakterystyki szlaku ze względu na panujące warunki pogodowe. Informacje prawne: cytaty i informacje o opisywanych obiektach, lub miejscach, wykorzystano w opracowaniu zgodnie z art. 29 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jako ograniczenie majątkowych praw autorskich na rzecz dozwolonego użytku, zgodnie z nowelizacją rzeczowej ustawy z 2015 roku, wyłącznie w celu prezentacji i szerszego omówienia poruszanych wątków, pozostających w związku z jego głównym tematem. Prawa autorskie – można wykorzystywać nieodpłatnie wyłącznie w zastosowaniach niekomercyjnych, oraz z uznaniem i zachowaniem autorstwa, zgodnie z licencją Creative Common – / Copyright – can be obtained in a non-commercial manner and with the recognition and behavior made, in accordance with the license under the Creative Common license –
DROGA NAD MORSKIE OKO: najświeższe informacje, zdjęcia, video o DROGA NAD MORSKIE OKO; Wielki remont nad Morskim Okiem
Cała aktywność Strona główna Filmy Śmieszne "Morskie Oko" - historia prawdziwa (na wesoło) Sklep z częściami do Renault - sprawdź YouTube Część 1 Część 2 Część 3 Odchodzimy trochę od głównej tematyki, ale historia wstrząsnęła opinią publiczną Opinie użytkowników Komentarze Cała aktywność Strona główna Filmy Śmieszne "Morskie Oko" - historia prawdziwa (na wesoło)
Խጿፊբо իчомθ ωщቄхХаችу ቯбр мችտуηህзвኆ
Τары у δИ упըգя
ኂջፁ ևቴеኀιтուσոЕψемጼги θሃոρуψец
Яни ачумаճе ቾбузЩ рсեрጦ εпсሚ

Prawdziwa historia piratów z Karaibów. Morskie opowieści | Złota era piractwa trwała zaledwie dziesięć lat – od 1715 do 1725 r., kiedy kilkudziesięciu wyjętych spod prawa komodorów

„Morskie Oko” – największy tatrzański staw „Morskie Oko” – schronisko górskie im. Stanisława Staszica Któż z nas nie zna tego miejsca? Osobiście lub tylko ze słyszenia. Największe, najpiękniejsze, najczęściej odwiedzane, od dawien, dawna znane…, itd. W każdym z tych stwierdzeń jest dużo prawdy, każde te stwierdzenie ma swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Morskie Oko widziane naszym obiektywem. I jak tu nie kochać tego miejsca! Pozwolę sobie na szerszy opis tego magicznego stawu, do którego pielgrzymują wszyscy turyści, od najbardziej zaprawionych taterników (okolice słyną z licznych skalnych ścian i dróg wspinaczkowych) po niedzielnych, jednodniowych turystów, dla których często pobyt w tym miejscu jest pierwszym i zarazem ostatnim kontaktem z Tatrami. Morskie Oko w porannym słońcu: Morskie Oko znajduje się w Dolinie Rybiego Potoku. Jest największym stawem tatrzańskim, o powierzchni 0,345 km² . Położone na wysokości 1395 m Głębokość 50,8 m, co daje mu piąte miejsce wśród wszystkich tatrzańskich stawów. Nadmiar wody jest odprowadzana przez Rybi Potok, który dalej wpada i zasila rzekę Białkę. Długość linii brzegowej wynosi 2613 m (w zależności od poziomu lustra wody, może być dłuższa lub krótsza). Morskie Oko w wiosennej scenerii: Morskie Oko jest jednym z dwóch stawów w całych Tatrach, a jedynym w polskiej części, w którym w sposób naturalny występują ryby (pstrągi), drugim jest Popradzki Staw po słowackiej stronie. Nad brzegiem Morskiego Oka stoi schronisko górskie o tej samej nazwie im. Stanisława Staszica, które również, jak sam staw posiada bogatą historię. Ale schroniskiem zajmiemy się nieco później. Rys historyczny okolic Morskiego Oka: Morskie Oko pierwotnie było nazywane tradycyjnymi, góralskimi nazwami: Rybi Staw, Rybie Jezioro, Zielona Woda itp. Taternicy jak i wytrawni turyści górscy używają nazwy Moko. Ze stawem tym od dawnych czasów był związane liczne legendy. Były one opowiadane przez górali, którzy prowadzili swoich gości do tego miejsca. Jedna z najstarszych mówi o podziemnym połączeniu stawu z Adriatykiem. Potwierdzać to miały rzekome szczątki statków wyrzucanych na jego brzegi, a nawet szkatuły ze skarbami. Opowiadano o dziwnych stworach i rybach, które porywały pasące się niedaleko od brzegu owce. W kolejnej legendzie przewija się wątek zatopionego miasta jako klątwa za grzeszny tryb życia ich mieszkańców. Inna nawiązuje do jego powstania w wyniku wypłakania morza łez przez córkę pana Morskiego, która została przeklęta przez ojca. Jeszcze inne legendy mówią o podwodnych jaskiniach pełnych skarbów. Te i inne opowieści w ówczesnym czasie służyły za dzisiejszą promocję zarówno stawu jak i całego regionu. Nic też dziwnego, że z roku na rok coraz więcej gości (dzisiejsza nazwa turystów), przybywało tu w celach turystyczno-krajoznawczych. O ile w pierwszych latach XIX wieku podziwiało to miejsce zaledwie 10 – 12 osób rocznie, to już pod koniec lat trzydziestych tego wieku bywało ich tylu, że ówczesny właściciel zbudował w 1827 roku prymitywne, drewniane schronisko, w którym goście mogli nie tylko się schronić przed deszczem, ale również zanocować. Chociaż najstarsze wzmianki o Morskim Oku pochodzą z dokumentów własnościowych i granicznych już z końca XVI wieku, to pierwszy dokładny, plastyczny opis stawu ukazał się w 1815 roku. Autorem jego był wybitny polski uczony Stanisław Staszic, który prowadził w Tatrach różnorodne badania naukowe. Morskie Oko wraz z otoczeniem stało się obiektem zaciekłego sporu granicznego na przełomie XIX i XX wieku. Spór pomiędzy ówczesnym właścicielem części Tatr leżącej po węgierskiej stronie tzw. dóbr jaworzyńskich (pruski książę Christian Hohenlohe), a po galicyjskiej stronie właścicielem (dóbr zakopiańskich) w Dolinie Rybiego Potoku Władysławem hr. Zamoyskim. Doszło nawet do kilku krwawych potyczek. Po licznych zabiegach dyplomatycznych międzynarodowy sąd rozjemczy w Grazu, po długotrwałych obradach wydał 13 września 1902 roku werdykt pomyślny dla Polaków. Doszło do spontanicznej manifestacji patriotycznej, podczas której śpiewano na melodię Mazurka Dąbrowskiego pieśń ułożoną na poczekaniu przez aktora Ludwika Solskiego: „Jeszcze Polska nie zginęła, Wiwat plemię Lasze, Słuszna sprawa górę wzięła – Morskie Oko nasze!”. Morskie Oko cieszyło się dużym zainteresowaniem u znamienitych osobistości. Bywali tu węgierscy arcyksiążęta (węgierski i habsburski), gubernatorzy Galicji, kilkakrotnie Józef Piłsudski, ludzie nauki, kultury, sztuki i oświaty. Ciekawostką jest też fakt, że do 1901 roku po stawie pływały najpierw tratwy, a później łodzie, które uatrakcyjniały pobyt gości. Można było skorzystać z takiej łodzi w celu przeprawy na drugą stronę stawu i z powrotem. Do Morskiego Oka prowadzi droga asfaltowa, która została zbudowana w 1902 roku. Regularną komunikację autobusową uruchomiono w 1910 roku. Początkowo dojazd był dozwolony do samego schroniska a pojazdy parkowały po obu stronach drogi. Pomimo protestów zwolenników ochrony przyrody urządzano tu wyścigi samochodowe, w latach 1927 – 1931 odbywał się tu Wyścig Tatrzański na trasie Łysa Polana – Morskie Oko. W 1967 roku ruch samochodowy ograniczono do położonej około 2 km od schroniska, Polany Włosienica, na której zbudowano parking. W końcu po kolejnych przypadkach degradacji drogi oraz obrywach (w kilku miejscach wręcz połowy drogi), w 1988 roku definitywnie zamknięto publiczny ruch kołowy. Droga od Palenicy Białczańskiej służy tylko pojazdom zaopatrzenia schroniska, pojazdom TPN i Straży Granicznej (ewentualne zezwolenie na prywatny przejazd drogą wydaje dyrekcja TPN). Teraźniejszość: Obecnie liczba turystów odwiedzająca Morskie Oko bije wszelkie rekordy. Rocznie liczba ta wynosi ponad milion. W niedzielę 14 sierpnia 2017 roku ponownie został pobity rekord turystów. Tego dnia największy staw w Tatrach odwiedziło ponad 13 tys. osób. Natomiast wszystkie tatrzańskie szlaki odwiedziło w sumie około 40 tys. osób – to również rekord! Droga Oswalda Balzera od ronda od strony Bukowiny Tatrzańskiej przez Łysą Polanę (nowe skrzyżowanie z ruchem okrężnym) do parkingu na Palenicy Białczańskiej przeszła remont w 2016 roku. W tym samym czasie przebudowano i wyremontowano parking na Palenicy oraz zmieniono samo wejście do Tatrzańskiego Parku Narodowego (nowe kasy). Po przekroczeniu granicy Tatrzańskiego Parku Narodowego (TPN) aby dotrzeć do Morskiego Oka trzeba się przygotować na pokonanie około 8,5 km, co nie powinno zająć mam więcej niż – 2 godziny marszu. Po 40 minutach dojdziemy do Wodogrzmotów Mickiewicza, które można oglądać z betonowego mosty. Latem droga ta jest zupełnie bezpieczna. Jednak zimą w czasie zagrożenia lawinowego jej odcinek z Polany Włosienica w okolicy Żlebu Żandarmerii jest okresowo zamykany i szlak prowadzi bardziej po lewej stronie dogi. Na drodze do Morskiego Oka TPN umieścił kilka tablic informacyjnych, przypisując im rolę ścieżki dydaktycznej. Idąc drogą możemy zapoznać się z geologią Tatr, jej florą i fauną. W najbardziej widokowym miejscu umieszczono tablicę z opisem szczytów, widać stąd Gerlach. Ponadto z Palenicy Białczańskiej do Polany Włosienica można dojechać góralskim wozem, a zimą saniami (oczywiście za opłatą) Nad Morskim Okiem rozpoczyna się prawdziwa przygoda w zdobywaniu tatrzańskich szlaków. Stąd doświadczeni turyści ruszają na Rysy i na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem. Miej doświadczeni i początkujący udają się na szlaki, które nie stanowią większych trudności technicznych, a znakomicie aklimatyzują i podnoszą turystyczne kwalifikacje, jak wejście na Szpiglasową Przełęcz i Szpiglasowy Wierch, na Wrota Chałubińskiego oraz przejście do Doliny Pięciu Stawów Polskich. Rejon Morskiego Oka i Czarnego Stawu pod Rysami stanowi również bardzo atrakcyjny teren wspinaczkowy. Jednak jest i druga, niestety ciemna, a zarazem przykra strona, o której turyści nie zdają sobie sprawy. Pewne partie dna stawu przez ostanie półwiecze zamienione zostało w śmietnisko. Począwszy od 1990 roku prowadzone są akcje mające na celu oczyszczanie dna Morskiego Oka. Początkowo w pracach brali udział płetwonurkowie z Krakowa z klubu „Krab”, później dyrekcja TPN utworzyła i wyszkoliła własny zespół nurków. W 1996 roku wyłowiono śmieci, którymi napełniono 35 worków, a 1997 roku już kilka kontenerów, między innymi wydobyto 40 kg monet. Najgorsza sytuacja jest w pobliżu schroniska. Wychodzi na to, że tablice informacyjne i poglądowe wzywające do zachowania porządku i nie zanieczyszczania stawu są przeznaczone dla wszystkich innych turystów niż my sami, a szkoda! Spacer wokół stawu: Wokół stawu prowadzi wygodna ścieżka turystyczna w części nieoznakowana, którą można swobodnie obejść cały staw w obu kierunkach podziwiając jego okolice w tym wysokogórskie szczyty ( Rysy, Niżnie Rysy, Mięguszowieckie Szczyty, Mnich i wiele innych). Długość tej ścieżki to około 2,6 km, a czas przejścia nie powinien nam zająć więcej niż 1 godzinę. Wędrując po szlakach, tak widzimy Morskie Oko i jego okolice: Schronisko „Morskie Oko”: Nad brzegiem Morskiego Oka stoi schronisko górskie o tej samej nazwie im. Stanisława Staszica. Jest to najstarsze schronisko w Tatrach Polskich, które również, jak sam staw ma bogatą historię. W lipcu 2008 roku schronisko obchodziło swoje 100 urodziny. I znów nieco historii, tym razem o samym schronisku: Pierwsze niezagospodarowane schronisko stanęło nad brzegiem Morskiego Oka w 1836 roku. Jednak w 1865 roku spłonęło. Następne schronisko wybudowało Towarzystwo Tatrzańskie ze swoich środków finansowych w 1874 roku. W jego otwarciu uczestniczyli Adam Asnyk i słynna aktorka Helena Modrzejewska. Schronisko mogło pomieścić 50 osób i mimo nie najlepszych wygód cieszyło się dużą popularnością wśród turystów do 1898 roku, kiedy to pożar całkowicie zniszczył budynek. Po rozpisanym w 1901 roku konkursie Towarzystwo Tatrzańskie zrealizowało najskromniejszy z projektów – dużą drewnianą willę na wysokiej podmurówce, ozdobioną werandą. Do chwili jego otwarcia jako schronisko służyła wozownia (dzisiejsze stare schronisko). Nowe schronisko zostało oddane do użytku w sierpniu 1908 roku przy udziale Mieczysława Karłowicza, Jana Kasprowicza, Władysława Reymonta i Leopolda Staffa. Lata międzywojenne to czas ciągłej rozbudowy i modernizacji obiektu. W czasie II wojny światowej w schronisku stacjonował oddział niemieckiej straży granicznej. Niemcy obsadzali je do 1943 roku, potem przebywali tu tylko sezonowo. W tym czasie pojawiali się tu coraz częściej polscy taternicy Czesław Łapiński, Wawrzyniec Żuławski, Tadeusz Orłowski. Lata powojenne schroniska związane były z nazwiskiem rodziny Łapińskich. W latach 1945-1980 schronisko prowadzone było przez Wandę i Czesława Łapińskich. Potem do 1985 roku schroniskiem kierował ich Wojciech, a po jego przedwczesnej śmierci, jego żona Maria. Na początku lat 60-tych funkcjonujące schronisko zaczęło podupadać, aż w końcu zaprzestało udzielać noclegów. W latach 1988-92 nowe schronisko przeszło kapitalny remont. Zadbano o utrzymanie pierwotnego wyglądu budowli, podniesiono standard wyposażenia pokoi. Do użytku oddano również stare schronisko (budynek dawnej wozowni), w którym można przenocować w salach wieloosobowych z własnym sprzętem biwakowym. Schronisko poza turystami i taternikami gościło PRL-owskich dygnitarzy i zagranicznych polityków. Najznamienitszym gościem schroniska był papież Jan Paweł II, który odwiedził schronisko 6 czerwca 1997 roku. Obecnie schronisko „Morskie Oko” należy do najliczniej odwiedzanych schronisk w polskich Tatrach. Dojazd, dojście: Z Zakopanego busem z dworca autobusowego do Palenicy Białczańskiej, skąd drogą jezdną, na przemian z szlak czerwony – 2 godziny do schroniska. Można też wjechać fiakrem czyli wozem góralskim do Polany Włosienica. Ważniejsze atrakcje turystyczno – krajoznawcze w okolicy Morskiego Oka: po drodze z Palenicy Białczańskiej, po 40 minutach Wodogrzmoty Mickiewicza; Czarny Staw pod Rysami, położone 187 m powyżej Morskiego Oka o głębokości 80 m, drugi co do wielkości staw w całych Tatrach, szlak czerwony – 50 minut; wejście na Rysy 2499 m najwyższy szczyt Polski, szlak czerwony – 3 godziny 50 minut; wejście na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem 2307 m od Czarnego Stawu pod Rysami, szlak zielony – 2 ¼ godziny; wejście na Wrota Chałubińskiego, szlak żółty do Dolinki za Mnichem – 1 godzina, skąd szlak czerwony na przełęcz – 1 godzina; przejście do Doliny Pięciu Stawów Polskich przez Szpiglasową Przełęcz, szlak żółty – 3 ¼ godziny; przejście do Doliny Pięciu Stawów Polskich przez Świstową Czubę, szlak niebieski – 2 godziny; kapliczka na limbie przy Morskim Oku Matki Boskiej od Powrotów; spacer wokół stawu z malowniczymi widokami otoczenia Doliny Rybiego Potoku, późną wiosną i wczesnym latem malownicze wodospady spływające z Dolinki za Mnichem – Dwoista Siklawa. Morskie Oko zarówno staw jak i schronisko to niesamowite miejsca posiadające wielką moc przyciągania, bowiem pierwsza tu wizyta pociąga za sobą kolejne, za każdym razem jak się jest w polskiej części Tatr. Najbardziej malownicze jest otoczenie Morskiego Oka, które o każdej porze dnia i roku jest zawsze inne, różne, odmienne – ale tak samo piękne. Zdjęcia z naszego archiwum: Materiały źródłowe: 1. Ryszard Jakubowski „ Tatry – przewodnik turystyczny” Część polska, wyd. Sport i Turystyka Muza Warszawa 2002. 2. Józef Nyka „Tatry Polskie – przewodnik” wyd. Trawers 2016, wydanie XX. 3. Janusz Konieczniak „Morskie Oko, Schronisko PPTK im. Stanisława Staszica”, wyd. Oficyna Wydawnicza „Wierchy”, Kraków 2015. 4. „Tatry” kwartalnik TPN nr 1(39), wyd. TPN zima 2012. 5. Własne spostrzeżenia i doświadczenia uzyskane podczas licznych wędrówek i pobytu w opisanych miejscach. Morskie Oko was a legendary music hall founded by Andrzej Włast active in Warsaw between 1928 and 1933. It’s known for its variety shows imitating the Parisian style, filled with music and promoting numerous hits, which often featured dance and acrobatic performances as well. The mid-1920s in Poland was a time of economic growth, which Data II poł. XIX w./pocz. XX w. Instytucja przechowująca Polska Akademia Nauk - Biblioteka Kórnicka Determinacja i wytrwałość w służbie narodowi Spuścizna po wybitnym działaczu społecznym, hrabim Władysławie Zamoyskim, to dzieje zaciętego sporu o utrzymanie w granicach polskiej Galicji najbardziej malowniczego zakątka Tatr – okolic Morskiego Oka. Zatarg, początkowo prywatny, przybrał z czasem charakter publiczny i toczył się między dwoma członami Austro-Węgier – polską Galicją a Węgrami. Rosnące w tamtym czasie znaczenie Tatr i Zakopanego w polskiej kulturze spowodowało, że w trwający kilkadziesiąt lat spór zaangażowało się szerokie grono społeczników. Wśród nich znalazł się także hrabia Władysław Zamoyski, który dbał, aby jego nazwisko nie było w sporze eksponowane, starając się uwypuklać rolę i prawa górali oraz Towarzystwa Tatrzańskiego. Wyrokiem trybunału arbitrażowego w 1902 roku sporny fragment Tatr został ostatecznie przyznany stronie polskiej – i w ten sposób de facto uregulowany został przebieg współczesnej granicy polsko-słowackiej na tym odcinku. Sam spór stał się symbolem walki o polskość, a zwycięstwo w nim miało także wymiar moralny i było odbierane jako sukces narodowy. Jako że w okresie zaborów niewiele było okazji dających polskiemu narodowi poczucie satysfakcji, reakcje na pomyślne rozstrzygnięcie były bardzo emocjonalne, często przeżywane wspólnie na spontanicznych wiecach czy podczas spektakli teatralnych przerywanych manifestacjami narodowego entuzjazmu. Zbiór obejmuje ponad 2,3 tys. stron dokumentów w języku polskim, niemieckim, francuskim i węgierskim oraz 56 arkuszy map, które zgromadzono w trakcie batalii sądowej. Uzupełniają go rękopisy wspomnień osób zaangażowanych w te wydarzenia oraz listy i telegramy z gratulacjami przesyłanymi z okazji końcowego sukcesu. Wśród nich wyróżnia się wiadomość od Henryka Sienkiewicza, który pisał „Należy się Panu wdzięczność całego społeczeństwa, ja zaś chciałem tylko, aby w chórze tych wdzięcznych głosów znalazł się i mój – jeśli nie najsilniejszy, to w każdym razie jeden z najszczerszych. Załączam wyrazy prawdziwego poważania i prawdziwej przyjaźni”. Hrabia Władysław Zamoyski „za wybitne zasługi dla kraju, pracę społeczną oraz wielką ofiarność” został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Ignacego Mościckiego Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski. Informujemy, że strony Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych wykorzystują do poprawnego działania pliki cookie. Brak zgody na instalację plików cookie może być wyrażony poprzez ustawienia przeglądarki. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Akceptując cookies zgadzasz się z„Polityką prywatności” Reject Historia Dzieje schroniska nad Morskim Okiem sięgają 1874 roku, kiedy to staraniem Towarzystwa Tatrzańskiego wybudowano niewielki obiekt zwrócony frontem do jeziora. Po rozbudowie mogło ono pomieścić 50 osób i mimo nie najlepszych wygód cieszyło się dużą popularnością wśród turystów odwiedzających Morskie Oko do 1898 roku

Gehenna koni na szlaku do Morskiego Oka nadal trwa. Fundacja Niosę Pomoc udostępniła zdjęcie, na którym widać jak Ewa po amputacji nogi idzie pod górę obok fasiągu. "Szacunek dla tej pani. A woźnice i pasażerów niech diabli wezmą" - skomentowała jedna z internautek. Ta młoda dziewczyna zawstydziła niejednego! I mimo, że życie rzucało jej pod nogi kłody, ona nie zamierza się poddawać. - Kiedy miałam 12 lat zachorowałam na raka i w wyniku choroby miałam amputowaną nogę. Musiałam szybko dorosnąć i podjąć się najtrudniejszego wyzwania - wyjaśnia Ewa. Dziewczyna mimo oczywistych trudności o własnych siłach pokonała drogę na Morskie Oko, co wywołało w internecie prawdziwe poruszenie! ZOBACZ: Tragedia na Podhalu: 47–latka przygniótł traktor podczas koszenia łąki. To kolejny taki wypadek w ciągu jednego dnia - Tacy ludzie jak ta Pani na zdjęciu mają u mnie o wiele większy szacunek niż cała ta hałastra na wozie. Powinni zakazać jazdy tych wozów to zobaczyliśmy ilu jest prawdziwych wielbicieli górskich wycieczek i krajobrazów. - Chyba bym się zapadła pod ziemie z wstydu na miejscu tych na bryczce - Szacunek dla tej Pani. A woźnice i pasażerów niech Diabli wezmą Rocznica Powstania Warszawskiego. Zablokowane największe skrzyżowanie w centrum Wrocławia

Morskie Oko. Historia Prawdziwa. morskie oko; szpilki na śniegu; ciężkie wyprawy; Przez leitner 27 Grudzień 2017 w Chcę Wam o tym powiedzie
Trudno znaleźć osobę w Polsce, która by choć raz nie usłyszała o Morskim Oku. Morskie Oko to jedna z najpopularniejszych atrakcji polskich Tatr i jedno z najchętniej odwiedzanych w Tatrach miejsce. W sezonie ciągną tu prawdziwe tłumy ludzi żądnych pięknych widoków, a są one naprawdę zapierające dech w piersiach. Gdzie zaparkować i ile kosztuje wejście nad Morskie Oko? Czy możliwe jest dotarcie nad Morskie Oko na wózku inwalidzkim? Jak wygląda trasa do tej atrakcji Tatr? O czym trzeba pamiętać planując taką wyprawę i czy warto się w nią wybrać? Wszystko to wyjaśniam w tym artykule. Morskie Oko – czym jest ta atrakcja Tatr Morskie Oko to największe i najpiękniejsze jezioro polskich Tatr. Znajduje się w górnej części Doliny Rybiego Potoku, na wysokości 1395 m. i otaczają je z trzech stron las, szczyty Tatr Polskich i turnie. Powstało ono miliony lat temu, kiedy kroczące przez te tereny lodowce wyżłobiły sporych rozmiarów misę skalną. Obecnie Morskie Oko to wyjątkowa atrakcja Tatr, która ma ponad 50 metrów głębokości i przez przeszło 150 dni w roku skuta jest lodem. Morskie Oko zimą – fot. aleksandra85foto Morskie Oko nazywane jest też potocznie Rybim Stawem, a to dlatego, że jest jednym z nielicznych naturalnie zarybionych jezior tatrzańskich. Góralska legenda o Morskim Oku mówi, że ma ono podziemne połączenie z Morzem Adriatyckim. Dowodem dla tej tezy miał być fakt, że na dnie tej atrakcji Tatr znaleziono przedmioty pochodzące z zatopionego na Adriatyku statku. Morskie Oko Czy ta historia jest prawdziwa? Nie wiadomo, ale na pewno jest ciekawa. Faktem natomiast jest, że przez Morskie Oko prowadzi jedyny oficjalny polski szlak na najwyższy szczyt polskiej części Tatr – Rysy (2499 m.). Wartym zauważenia faktem jest także to, że przez przeszło 100 lat, od 1824 do 1933 roku Morskie Oko było własnością prywatną, a właścicielem był Władysław Zamoyski. Jak dojechać nad Morskie Oko? Sposobów na dojechanie nad Morskie Oko jest kilka. Można dojechać tu własnym samochodem i zaparkować na jednym z parkingów. Drugim sposobem jest przyjazd jednym z licznie kursujących w to miejsce autobusów. Autobusy kursują bardzo często, zarówno z Zakopanego, jak i innych podhalańskich miast. Koszt takiego transferu to ok. 15 zł w jedną stronę. Ci najbardziej wytrwali mogą tu dojść, ale trzeba się liczyć z tym, że droga prowadzi po ruchliwej ulicy. Jeżeli chodzi o wjazd nad samo Morskie Oko, to można skorzystać z fasiągu – ciągniętego przez konie wozu (nie polecamy) lub wjechać swoim samochodem. Wjazd samochodem na teren Tatrzańskiego Parku Narodowego, na terenie którego znajduje się Morskie Oko, jest możliwy jedynie dla osób z niepełnosprawnością. Aby skorzystać z takiej możliwości należy wcześniej wystąpić o zgodę do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Wjazd nad Morskie Oko na rowerze, rolkach czy hulajnodze jest zabroniony. Gdzie zaparkować nad Morskim Okiem? Z racji na duże zainteresowanie tą atrakcją Tatr, TPN zorganizował wiele parkingów w okolicy wejścia na szlak. Najbliższym parkingiem jest ten znajdujący się na Palenicy Białczańskiej, kolejne są wzdłuż drogi, na Łysej Polanie, a także po słowackiej stronie. Jest też kilka parkingów prywatnych, skąd turystów dowożą na Palenicę prywatne busy. Jeśli zdecydujesz się na parking Tatrzańskiego Parku Narodowego to bezwzględnie musisz zarezerwować miejsce przez internet, kupno na miejscu nie jest możliwe. Koszt parkingu dla samochodu osobowego zaczyna się od 36 zł (w weekendy 45 zł), motocykl zaparkujemy za 26 zł, natomiast kampera za 70 zł za dzień. Osoby z niepełnosprawnością posiadające niebieską kartę parkingową także muszą zarezerwować parking przez internet, ale zwolnione są z opłaty. Z racji na to, że nie ma możliwości wyboru konkretnego parkingu, decyduje kolejność przyjazdu, to polecam udanie się nad Morskie Oko wcześnie rano. Wtedy będzie można zaparkować na najbliższym szlakowi parkingu. Ile kosztuje wejście? Poza kosztami dojazdu autobusem lub miejsca parkingowego należy też pamiętać o innych kosztach związanych z wejściem nad Morskie Oko. Z racji na to, że jezioro leży w granicach Tatrzańskiego Parku Narodowego to obowiązuje opłata za wejście na jego teren. Bilet ulgowy jednodniowy kosztuje 4 zł, a normalny 8 zł. Bilety 7-dniowe to koszt kolejno 20 i 40 zł. Wejściówki do parku najlepiej kupić on-line, wtedy ominiemy kolejki. Droga do Morskiego Oka, wielkiej atrakcji Tatr Znasz już wszystkie techniczne aspekty związane z wyprawą nad Morskie Oko, czas więc ruszać na szlak. Zielony szlak prowadzący do tej atrakcji Tatr zaczyna się w punkcie wejściowym TPN, a kończy przy schronisku PTTK. Wędrówkę rozpoczynamy na Niżnej Polanie gdzie równa asfaltowa droga delikatnie pnie się w górę. Otoczenie sosnowych lasów gwarantuje przyjemny chłód nawet w upalne dni. Mimo gęstego zalesienia już na tym etapie drogi zdarzają się przecinki dzięki którym roztacza się piękny widok na szczyty Tatr. Początek trasy nad Morskie Oko Po niespełna 3 kilometrach dochodzimy do wodospadu. Wodospad znajduje się po prawej stronie drogi i nazywa się Wodogrzmoty Mickiewicza. Nazwa związana jest z hukiem jaki wywołuje wodospad, natomiast kolejna część nazwy odnosi się do Adama Mickiewicza, polskiego wieszcza. Nazwa temu miejscu została nadana na pamiątkę sprowadzenia rok wcześniej prochów Mickiewicza na Wawel. Wodogrzmoty Mickiewicza Ciekawostką związaną z tym miejscem jest fakt, że jeszcze do lat 80-tych XX wieku istniał tu przystanek i miały regularne kursy autobusów PKS. W miejscu nieczynnej już pętli autobusowej znajduje się miejsce odpoczynku oraz toalety. Od Wodogrzmotów Mickiewicza trasa nad Morskie Oko zaczyna się piąć mocniej w górę. Po kilku minutach marszu dochodzimy do pierwszego skrótu na trasie. Dzięki kamiennym ścieżkom można „ściąć” zakręty i tym samym zaoszczędzić na czasie i odległości, bo droga nimi jest o 1,5 kilometra krótsza. Skrót nad Morske Oko Jeśli wybierze się szlak asfaltowy to czekają na nas zakręty i dość strome podejście. Tutaj gęstość lasu jest już mniejsza, a więc cień jest sporadyczny i często oblegany przez zmęczonych podejściem turystów. Asfaltowa droga nad Morskie Oko Wędrując asfaltem warto się co jakiś czas zatrzymać i choć chwilę pokontemplować widoki. Pamiętać trzeba, że mieszkają tu niedźwiedzie brunatne i kozice, ale większość po słowackiej stronie. Po kolejnych 3,5 kilometra docieramy do miejsca gdzie parkują wozy konne. Miejscem tym jest Włosienica, na której początku znajduje się piękny punkt widokowy. Dodatkowo to właśnie tutaj umiejscowiony jest pawilon gastronomiczny oferujący zarówno jedzenie, jak i napoje. Włosienica Od tego miejsca na Morskie Oko dzieli nas 1,5 kilometra asfaltowego szlaku. Tutaj też nie będziesz się nudzić, bo widoki są bardzo efektowne. Widoki ze szlaku Nareszcie docieramy do ostatniego podejścia i tuż po nim ukazuje się nam jedna z największych atrakcji polskich Tatr – Morskie Oko. Morskie Oko – atrakcja Tatr Tym samym dochodzimy do schroniska PTTK, które zostało założone w 1908 roku i przez samo to jest najstarszym schroniskiem w Polsce. Schronisko PTTK nad Morskim Okiem To piękne jezioro można podziwiać z przyległego do schroniska tarasu widokowego, a także zejść po schodach nad sam brzeg Morskiego Oka. Ważne jest aby pamiętać, że nie można się tu kąpać. Najważniejsze jest jednak to, że można podziwiać widoki, które zapierają dech w piersiach. Morskie Oko w Tatrach Jeśli interesują Cię atrakcje w Parkach Narodowych to zajrzyj do naszych pozostałych wiele takich miejsc i sądzimy, że znajdziesz coś co Cię zainteresuje. Morskie Oko dla niepełnosprawnych na wózku Trasa nad Morskie Oko to jedna z nielicznych tras w polskich Tatrach dostępnych dla osób z niepełnosprawnościami, w tym dla osób poruszających się na wózku. Poza krótkim fragmentem na Włosienicy, ostatnią 20-metrową górką i samym placem przy Morskim Oku, które są wyłożone kostką, reszta trasy jest asfaltowa. Morskie Oko na wózku Poruszanie się po szlaku jest dość łatwe i wygodne. Należy jednak pamiętać, że droga cały czas pnie się w górę, a za Wodogrzmotami Mickiewicza jest coraz stromiej. W związku z tym pomocna będzie elektryczna przystawka do wózka lub silni pomagierzy. Niemniej, dotarcie nad Morskie Oko na wózku albo z dziećmi w wózku jest jak najbardziej możliwe. Warto dodać, że osoby poruszające się na wózku nie zejdą nad samo jezioro, gdyż tam prowadzą schody. Jednak z placu przy schronisku wszystko widać jak na dłoni. Czy warto wybrać się nad Morskie Oko? Na to pytanie można by odpowiedzieć jednym, krótkim stwierdzeniem. Zdecydowanie TAK! Już samo jezioro robi ogromne wrażenie. Jego wielobarwne odcienie, krystaliczna woda to coś, co trzeba choć raz zobaczyć. Efekt wow potęgują pnące się do nieba szczyty, a wśród nich ten najwyższy w Polsce – Rysy. Morskie Oko w Tatrach Przy dobrej pogodzie widoki są tu przecudne, sprawiające że trudno rozstać się z Morskim Okiem. Ja bez chwili zastanowienia polecam każdemu wejście nad Morskie Oko i ujrzenie na własne oczy tej spektakularnej atrakcji Tatr. Morskie Oko – informacje praktyczne Aby ułatwić Ci wycieczkę nad Morskie Oko zebrałem wszystkie ważne informacje w poniższej liście. Morskie Oko znajduje się w Tatrzańskim Parku NarodowymMożna tu dojechać autobusemMiejsce parkingowe należy zarezerwować przez internetWejście na teren TPN jest płatneNad Morskie Oko prowadzi asfaltowa drogaNad Morskie Oko można wjechać samochodem po wcześniejszym zgłoszeniu w TPNSzlak nad Morskie Oko ma 9 km, a gdy korzysta się z kamiennych skrótów to 7,5 kmNajlepiej udać się na szlak między 6, a 7 rano, wtedy będzie mniej turystówSzlak nad Morskie Oko pnie się w 95% w góręTrasa jest dostępna dla osób poruszających się na wózku i z wózkiem dziecięcym. Morskie Oko na wózku jest do zdobyciaNie polecam wchodzenia w butach na obcasie lub w japonkachPamietać należy, że w górach pogoda może się gwałtownie zmienićNa terenie Parku Narodowego NIE ŚMIECIMY, swoje ŚMIECI ZABIERAMY ZE SOBĄ Od poniedziałku do piątku zajmuję się grafiką na potrzeby reklamy, w międzyczasie obserwując promocje lotnicze. Bardzo, bardzo lubię pokera, w każdym jego aspekcie :) Tetraplegik, wózek aktywny. . 352 178 318 141 162 94 280 196

morskie oko historia prawdziwa