🎯 Piotr Pawłowski Syn Jerzego Pawłowskiego

Lekarzowi Jerzemu M. prokuratura zarzuca m.in. narażenie pokrzywdzonego Piotra Pawłowskiego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia. To już drugi akt oskarżenia w sprawie śmierci

Wielki sportowiec, szablista wszech czasów, 5-krotny medalista olimpijski, 7-krotny mistrz świata, 14-krotny mistrz Polski, najlepszy sportowiec XXV i XXX-lecia PRL. Czy człowiek z taką laurką może mieć jakąś skazę na życiorysie? Tak, jeśli był jednocześnie agentem polskich służb specjalnych i CIA. Tak właśnie wygląda życiorys Jerzego Pawłowskiego. Złoty medalista z Meksyku zmarł wprawdzie 11 stycznia 2005 roku, ale jego osoba wciąż wzbudza kontrowersje i odbierana jest przez kibiców dwuznacznie. Z jednej strony pamiętają oni o jego sukcesach i ogromnych umiejętnościach szermierczych, z drugiej trudno jest im zapomnieć o tym, że donosił polskim służbom na swoich kolegów i koleżanki z reprezentacji, a potem współpracował z amerykańskim wywiadem. Sympatii nie przysporzył mu też fakt, że mógł pozwolić sobie na poziom życia, który był nieosiągalny nie tylko dla zwykłych ludzi w czasach PRL-u, ale także dla wielu innych sportowców. O zmarłych powinno się mówić dobrze albo wcale, ale postaram się krótko przedstawić sylwetkę tego niezwykłego człowieka. Jerzy Pawłowski urodził się 25 października 1932 roku w Warszawie. Jego dziadek – Jakub był legionistą i gorącym zwolennikiem Piłsudskiego. Ojciec Władysław brał zaś udział w kampanii wrześniowej jako strzelec karabinu maszynowego. Pod Kutnem wystrzelał wszystkie naboje i trafił do niewoli, z której jednak udało mu się uciec. Potem zaangażował się w Powstanie Warszawskie, działał w wywiadzie Armii Krajowej, konkretnie w batalionie „Zośka”. Po wojnie musiał się ukrywać. W wojenne działania wciągnięty został także Jerzy Pawłowski, który od 1940 roku szmuglował wraz z matką żywność przez granicę, a po wybuchu Powstania Warszawskiego był w służbie pomocniczej. Nosił powstańcom papierosy i żywność, zrzucał bomby fosforowe z dachów domów, chroniąc je tym samym przed pożarem. W ostatni dzień powstania został ranny odłamkami pocisku. Jak sam po latach stwierdził: „To jest moje patriotyczne ego, tego nie da się wykreślić, zmienić, stłamsić”. Po wojnie rodzina Pawłowskich zdecydowała się dalej mieszkać w stolicy. Od najmłodszych lat Pawłowskiego ciągnęło do sportu. Uprawiał boks i lekką atletykę, ale to szermierka stała się jego koronną dyscypliną. Wszystko rozpoczęło się od odkopanej w ruinach szabli. To wydarzenie sprawiło, że szermierka stała się „pasją, życiem, namiętnością i przygodą”. Początkowo walczył we wszystkich trzech broniach – szabli, florecie i szpadzie. Wybrał ostatecznie pierwszą, gdyż, jak tłumaczył, pozwala na największą improwizację i swobodę ruchów. Szabla stała się jego koronną bronią. Jerzy Pawłowski od 1949 roku był zawodnikiem stołecznego Ogniwa, potem Gwardii, by od 1952 roku bronić barw warszawskiej Legii. Został również zawodowym żołnierzem, zdał maturę, co pozwoliło mu na uzyskanie pierwszego stopnia oficerskiego. Jego sportowa kariera rozwijała się błyskawicznie. Rok po pierwszych lekcjach szermierki z węgierskim fechtmistrzem Janosem Keveyem został wicemistrzem Polski, trafił do reprezentacji i w wieku 20 lat pojechał na Igrzyska Olimpijskie do Helsinek. Mało tego, dotarł tam do półfinału indywidualnego turnieju szablowego, a rok później – w roku 1953, zajął 7. miejsce w mistrzostwach świata i zdobył brąz w drużynie! Ireneusz Pawlik spisał historię Jerzego Pawłowskiego w 1993 roku. To był początek wielkich sukcesów polskiego szermierza. Podczas następnej olimpiady, w Melbourne zdobył już indywidualnie srebrny medal i taki sam krążek w drużynie. Na kolejnych igrzyskach w Rzymie zajął z drużyną szablistów ponownie drugie miejsce, a cztery lata później w Tokio polski zespół uplasował się szczebel niżej. Pawłowskiemu w kolekcji brakowało już tylko medalu z najcenniejszego kruszcu. Zdobył go na swoich ostatnich igrzyskach. W 1968 roku w Meksyku pokonał w finale reprezentanta ZSRR Rakitę i sięgnął po olimpijskie złoto. Dzięki swoim licznym sukcesom uzyskał miano szablisty wszech czasów, który przyznała mu Międzynarodowa Federacja Szermiercza. W klasyfikacji światowej wszystkich broni został sklasyfikowany na drugim miejscu. Do zdobycia pierwszego i zostania najlepszych szermierzem wszech czasów zabrakło Pawłowskiemu jedynie dwóch punktów. Tych jednak nie miał okazji zdobyć, gdyż w 1975 roku został aresztowany. A wszystko rozpoczęło się na początku lat 50., kiedy to bezpieka nawiązała współpracę z Jerzym Pawłowskim. Szantażując go wiedzą o akowskiej przeszłości ojca, nakłonili młodego szablistę do podpisania odpowiednich papierów. Na początku jego zadania ograniczały się do rozpracowywania środowiska sportowego i zapobiegania ucieczkom sportowców za granicę. Jak wynika z akt postępowania przeciwko szabliście wszech czasów, Pawłowski wywiązywał się ze swoich zadań, od czasu do czasu informując o mniej lub bardziej znaczących faktach związanych z wyjazdami reprezentacyjnymi. Początkowo nosił pseudonim „Papuga”, którym to podpisywał składane Urzędowi Bezpieczeństwa raporty. Nowe zadania dostał w 1958 roku, kiedy to trafił pod skrzydła Mieczysława Boguty, oficera Polskiego Kontrwywiadu. Przyjął pseudonim „Szczery”, a jego głównym zadaniem miało być zachowywanie się tak, aby „zwabić” obce służby wywiadowcze do nawiązywania z nim kontaktu. Wszystko oczywiście w celu zdobycia przez Wojskową Służbę Wewnętrzną cennych informacji i dezinformacji obcych służb. Jak pisze w książce „Szpieg w masce” Ireneusz Pawlik, powołując się na pisma WSW, kontrwywiad miał zrezygnować z usług Pawłowskiego w 1962 r. ze względu na jego dużą gadatliwość. Szermierz łącznikował czterokrotnie trzy osoby na terenie RFN, ale nie zachował przy tym należytej ostrożność. To doprowadziło do zerwania współpracy. Być może przyczyniło się do tego również ryzyko zdemaskowania Pawłowskiego jako agenta. Współpraca została zakończona, a szermierz nie przysłużył się zbytnio polskiej bezpiece podczas jej trwania. Z pewnością ten fakt mógłby być łatwo wybaczony, wielu ludzi w tamtych czasach było przecież przymusowo werbowanych do SB czy UB. Jednak w trakcie przesłuchań po zatrzymaniu, kiedy Pawłowski wiedział już, że polskie służby mają informacje o jego współpracy z CIA, starając odwrócić od siebie uwagę, mówił o wszystkim, co widział podczas wyjazdów, szkodząc nierzadko osobom ze swojego otoczenia. "Najdłuższy pojedynek" to druga autobiografia polskiego szermierza. Ukazała się w 1994 roku. Ten zarzut stawia w swoim dziele Ireneusz Pawlik. Obie książki – „Szpieg w masce” i „Najdłuższy pojedynek” są pozycjami z dwóch różnych biegunów. Pierwsza ma charakter oskarżycielski, Pawlik nie kryje, że nie podobało mu się zachowanie Pawłowskiego, z kolei szermierz w swojej biografii stara się udowodnić, że działał w imię dobra ojczyzny. Dla właściwego obrazu całej sytuacji najlepiej przeczytać obie pozycje. Wyłania się wtedy w miarę kompleksowy życiorys szablisty. Trzeba jednak wziąć pod uwagę fakt, że obie zostały wydane w latach 90. i część informacji może być dzisiaj precyzyjniej wyjaśniona. Opieram się na razie na informacjach pochodzących głownie z książki „Szpieg w masce”, konfrontując je z tym, co zostało zawarte w „Najdłuższym pojedynku”. Mimo różnic w ocenianiu wydarzeń, w obu pozycjach podkreślona została fascynacja Pawłowskiego wywiadem. Pisze on o niej w swojej autobiografii, wspomina o tym również Pawlik. Być może to stało się powodem tego, że szablista nawiązał współpracę z CIA w 1964 r. Było to podczas turnieju Martini Rossi, który odbywał się w Stanach Zjednoczonych. To wtedy doszło do pierwszego spotkania Pawłowskiego z agentem CIA – Ryszardem Kowalskim. Poinformował on szablistę, że wie o jego współpracy z polskim wywiadem i zaproponował przejście na amerykańską stronę. Około dwóch miesięcy później, szermierz brał udział w turnieju w Padwie, gdzie ponownie spotkał się z Kowalski i, dodatkowo, z jego przełożonym nazwiskiem Lunqvist. Pawłowski oznajmił im, że rozważył propozycję i zgadza się na współpracę. W dowód wdzięczności dostał 100 dolarów, a jego pierwszym zadaniem było rozpracowanie Inspektoratu Szkolenia MON, w którym pracował. Szablista przyjął pseudonim „Paweł”, co było nieco dziwne, gdyż tak zwracali się do niego koledzy. Nie stanowił on zbyt dobrego zabezpieczenia, co Pawłowski potem starał się tłumaczyć jako zachętę do nawiązania z nim ponownej współpracy przez polski kontrwywiad. Oczywisty pseudonim miał być podpowiedzią, że został zwerbowany, co polskie służby mogły wykorzystać, dezinformując Amerykanów. Tak się jednak nie stało. Pawłowski przeszedł szkolenie wywiadowcze CIA we Francji, gdzie wyjechał na krótki urlop wraz z żoną. Co ciekawe, pobyt tam opisał w swojej pierwszej książce „Trud olimpijskiego złota”, o co miał do niego pretensje kolejny agent amerykańskiego wywiadu – Stanisław Jankowski. Jak się potem okazało, nikt po przeczytaniu autobiografii nie wpadł na to, że szablista mógł tam spotkać się z agentami obcego wywiadu. Działalność Pawłowskiego ograniczała się właściwie do informowania podczas zagranicznych turniejów o tym, co dzieje się w Polsce. Jak pisze Ireneusz Pawlik, często jednak Amerykanie byli lepiej poinformowani od szermierza, ale nadal utrzymywali z nim kontakty licząc, że może się na coś przydać. Zaproponowali mu nawet pozostanie w Stanach Zjednoczonych na stałe, na co Pawłowski był zdecydowany przez Igrzyskami Olimpijskimi w Meksyku w 1968 r. Po zdobyciu złotego medalu zmienił jednak decyzję i wrócił do kraju. Ostanie spotkanie z agentami CIA miało miejsce w marcu 1973 roku w Nowym Jorku. Po każdym z nich Pawłowski otrzymywał pieniądze. Łącznie uzbierało się 1850 dolarów, co zresztą wyliczył skrzętnie sam szablista. Mimo iż polskie służby wiedziały już od jakiegoś czasu przed zatrzymaniem Pawłowskiego o jego spotkaniach z amerykańskim wywiadem, szermierz nie poinformował sam o fakcie współpracy. Dzień po swoich imieninach – 23 kwietnia 1975 r., udał się do WSW, gdzie został wezwany. Tam miały miejsce przesłuchania, a 8 kwietnia 1976 r. zapadł wyrok: 25 lat pozbawienia wolność, 10 lat pozbawienia praw publicznych, konfiskata mienia w całości, 20 tys. złotych grzywny i obciążenie kosztami postępowania sądowego. Szablista z więzienia wyszedł 11 czerwca 1985 r. po ułaskawieniu przez Radę Państwa i wymianie w Poczdamie na agentów obozu wschodniego. Pawłowski jako jedyny z nich nie skorzystał z możliwości emigracji. Pozostał w Polsce. W więzieniu odsiedział dokładnie 10 lat i 44 dni. Polskie władze nie zgodziły się na jego udział w Mistrzostwach Świata w Budapeszcie w 1975 roku, kiedy przebywał jeszcze w areszcie. Przez to nie zdobył upragnionych dwóch punktów, dzięki którym zostałby szermierzem wszech czasów. Po odsiedzeniu części wyroku i wyjściu zza krat, chciał wrócić do sportu. Po występie w Łodzi, burzę wywołał ówczesny prezes Polskiego Związku Szermierczego – Ryszard Parulski, który zażądał zakazu dalszych występów Pawłowskiego. Dopiął swego. Jerzy Pawłowski został oskarżony o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. Swoje zachowanie tłumaczył chęcią pomocy polskiemu wywiadowi, pokazania, że potrafi sam zrobić coś dla ojczyzny, może być przydatny polskim służbom. Czy chodziło do końca o te szlachetne pobudki, czy może jednak duże znaczenie miała tutaj fascynacja wywiadem? A może chodziło o pieniądze? Te tajemnice Pawłowski zabrał ze sobą do trumny. Dziś oceniany jest wśród kolegów i koleżanek sportowców różnie. Nie wszystkich udało mu się przekonać do tego, że jednak był patriotą i nie szkodził osobom ze swojego otoczenia podczas współpracy z bezpieką. Jego historia różni się znacznie od życiorysów Duńskiej-Krzesińskiej i Kozakiewicza. Pawłowski był niepokornym mistrzem w trochę inny niż wymieniona dwójka sposób. Nie sprzeciwiał się znacznie działaczom, nie wchodził z nimi w konflikty, czego nie można już powiedzieć o relacjach z trenerami. Te miał trudne, ale to nie przeszkodziło mu w zrobieniu wspaniałej kariery szermierczej. Jako sportowiec to z pewnością wzór znakomitego zawodnika. Czy mógł osiągnąć więcej? Tak, mógł zostać szermierzem wszech czasów. Być może zabrakło trochę pokory wobec życia, być może szczęścia, być może życzliwości działaczy, którzy zakazali mu występów po wyjściu z więzienia. Jednemu zaprzeczyć nie można – życiorys Pawłowskiego na pewno nie jest banalny. Po wyjściu z więzienia, Jerzy Pawłowski zajął się malarstwem. Niedawno jego syn Piotr zorganizował wystawę, na której zobaczyć można było obrazy namalowane przez jego ojca. Poniżej relacja z tego wydarzenia Nowodworskiej TV: Więcej o Jerzym Pawłowskim w wywiadzie z jego synem Michałem oraz Ireneuszem Pawlikiem:

Wojciech Jerzy Pawłowski, Wojciecha Jerzego Pawłowskiego Senatora RP w latach 2001-2005 Był zasłużonym lekarzem,

Jerzy Pawłowski urodził się 25 października 1932 r. w Warszawie. Wychował się w patriotycznej atmosferze. Jego dziadek walczył w Legionach, a potem do końca życia otaczał Piłsudskiego kultem. Ojciec Pawłowskiego we wrześniu 1939 r. brał udział w bitwie nad Bzurą. Uciekł z niewoli i powrócił do stolicy. Pawłowski we wspomnieniach wiele miejsca poświęca okupacyjnej batalii o przetrwanie. Wraz z matką szmuglował do Warszawy mięso. Na jego postrzeganie polskiej historii wpłynęło również Powstanie. Bił się w nim jego ojciec, a sam Pawłowski pełnił służbę pomocniczą, przenosił meldunki i żywność. Podczas starć w okolicach siedziby jego późniejszego klubu – CWKS Legii – został ranny. „Widziałem ogromne tragedie, ginęli moi koledzy (potem też ginęli, nawet wtedy, gdy umilkły strzały i wojna dobiegła końca), byłem świadkiem gwałtu własowców [właściwie funkcjonariuszy: Brygady Szturmowej SS Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej – przyp. red.] na rok ode mnie młodszej dziewczynce. W końcu exodus warszawiaków. To jest moje patriotyczne ego, tego nie da się wykreślić, zmienić, stłamsić” – podsumowywał swoje doświadczenia. Wiele wniosków wyciągnął także z wydarzeń października 1956 r. Podkreślał, że tylko wówczas „przez kilkanaście godzin między niosącym nadzieję wystąpieniem [Lechosława] Goździka na Politechnice i – następnego dnia – słynnym wstecznym przemówieniem Gomułki pod Pałacem Kultury […] naród może rzeczywiście w swojej większości chciał popierać program komunistów”. PRL nazywał „imperialną okupacją”. W październiku 1956 r. był już uznanym szermierzem. Tuż po powrocie do Warszawy w roku 1945 w ruinach odnalazł szablę, która uruchomiła jego wyobraźnię. W 1949 r., a więc dopiero w wieku siedemnastu lat, rozpoczął treningi szermierki. W 1952 r. został powołany do wojska i zaczął trenować w CWKS. Tam trafił pod opiekę węgierskiego trenera Jánosa Keveya. W tym samym roku zdobył mistrzostwo Polski we florecie i wystartował na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach. Przez dwadzieścia lat – poczynając od 1952 r. – reprezentował biało-czerwone barwy na igrzyskach, zdobył złoto olimpijskie, trzy razy srebro i raz brąz. Osiemnaście razy stawał na podium mistrzostw świata. Aż czternaście razy wywalczył tytuł mistrzowski we florecie i w szabli. Był jedynym obok strzelca Adama Smelczyńskiego polskim sportowcem, który uczestniczył w sześciu igrzyskach olimpijskich – od Helsinek do Monachium w 1972 r. Częste wyjazdy skłaniały Pawłowskiego do wyciągania wielu wniosków na temat otaczającej go komunistycznej rzeczywistości i tego, jak wiele różni ją od życia mieszkańców Zachodu. „Podczas olimpiady w Helsinkach istniały dwie wioski: dla sportowców z krajów zachodnich i oddzielna dla nas, z bloku wschodniego, za drutami. Mieliśmy zakaz wstępu do wioski zachodniej. Niewskazane było też picie coca-coli. Raz ktoś doniósł o takim przypadku i urządzono prawie dochodzenie. W końcu winowajca wytłumaczył się, że pił herbatę o podobnym kolorze, i upiekło mu się” – pisał po latach. Kolorytu środowisku ówczesnej szermierki dodawała obecność sowieckich zawodników. Pawłowski wiedział, że ich „dodatkowym” zajęciem jest praca dla wywiadu ZSRS. Już w 1950 r. szermierzem zainteresowali się polscy towarzysze funkcjonariuszy wywiadu sowieckiego. Podobnie jak wielu innych sportowców podpisał zobowiązanie do współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa. Po latach utrzymywał, że funkcjonariusze zagrozili mu, iż w przypadku odmowy aresztują jego ojca. Pięć lat później, gdy niemal przez cały czas wyjeżdżał na zagraniczne zawody, podpisał zobowiązanie do współpracy z Głównym Zarządem Informacji WP. W raporcie zachowanym w aktach Wojskowej Służby Wewnętrznej („następcy” GZI) zadania Pawłowskiego określono jako „zabezpieczenie kontrwywiadowcze ekip sportowych wyjeżdżających do krajów kapitalistycznych”. Dodano, że jego aktywność została wykryta przez służby specjalne Kanady. W 1962 r. WSW zrezygnowała ze współpracy z Pawłowskim. Powodem miały być jego nadmierna „gadatliwość” i chwalenie się działalnością wywiadowczą. Pod koniec lat pięćdziesiątych Pawłowski stał się jedną z największych gwiazd polskiego sportu i najwybitniejszym szermierzem świata. W 1956 r. na igrzyskach w Melbourne zdobył dwa srebrne medale w turnieju szablistów – indywidualnie i zespołowo. W 1957 został pierwszym polskim indywidualnym mistrzem świata w szermierce. W 1959 r. na mistrzostwach świata w Budapeszcie w drużynie zdobył tytuł mistrzów świata. W roku 1960 na igrzyskach w Rzymie wywalczył ze swoją grupą srebrny medal w szabli. Cztery lata później w Tokio zespołowo zdobył brązowy medal. W 1968 r. w Meksyku z kolei złoty medal w szabli. Dwukrotnie wygrywał w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na najlepszego polskiego sportowca, czterokrotnie zajmował w nim trzecie miejsce. Otrzymał tytuły najlepszego sportowca XXV- i XXX–lecia Polski Ludowej. Dzięki swoim osiągnięciom gościł na salonach stolicy, był zapraszany na wszystkie wydarzenia towarzyskie, bywał w willach komunistycznych notabli. Jako zawodowy żołnierz cieszył się też przywilejami. Po ukończeniu studiów prawniczych został zatrudniony w Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie. W 1969 r. wstąpił do PZPR; jak sam twierdzi, o członkostwo ubiegał się na polecenie wywiadu amerykańskiego. W 1973 r. został prezesem Polskiego Związku Szermierczego. Współpraca Pawłowskiego z CIA rozpoczęła się w roku 1964. Został zwerbowany podczas wyjazdu na turniej szermierczy w Nowym Jorku. Według wspomnień jego samego spotkał się wówczas z agentem wywiadu, który przedstawił się jako Richard Kowalski. Amerykanin był dobrze poinformowany o działaniach Pawłowskiego w kontekście WSW. Zaproponował współpracę. Sportowiec nie udzielił odpowiedzi, jednak wbrew obowiązującemu w PRL prawu nie poinformował nikogo o próbie zwerbowania przez obcy wywiad. „Kowalski” ponownie spotkał się z szermierzem w tym samym roku na turnieju we włoskiej Padwie. Tam Pawłowski zgodził się na współpracę i podpisał pokwitowanie odbioru 100 dolarów. Zrobił to pod pseudonimem Paweł. Jego pierwszym zadaniem miało być rozpracowanie Inspektoratu Szkolenia MON, w którym był zatrudniony. W 1965 r., podczas turnieju w Brukseli, Amerykanie zaproponowali Pawłowskiemu szkolenie wywiadowcze, które mogłoby się odbyć we Francji. Pretekstem miałaby być wycieczka na południe tego kraju. Miała wziąć w niej udział także żona szermierza. Po zwycięstwie w mistrzostwach świata w Paryżu Pawłowski uzyskał zgodę na przedłużenie pobytu we Francji i wyjechał na Riwierę. Tam spotykał się z agentami CIA, ale zamiast szkoleń poświęcał czas głównie na informowanie o działalności swojego wydziału MON. Amerykanów szczególnie interesowały wyjazdy oficerów PRL do Wietnamu. Chcieli również, by Pawłowski wrócił do współpracy z komunistycznym kontrwywiadem. W ciągu kolejnych kilku lat niemal każdy międzynarodowy turniej szermierczy był okazją do kontaktów pomiędzy CIA a polskim szermierzem. W planach CIA ich ukoronowaniem miała być ucieczka Pawłowskiego na Zachód. Przekazywane przez niego informacje były mało istotne, ale „zdrada” najwybitniejszego szermierza bloku wschodniego byłaby sporym sukcesem wizerunkowym. Pawłowski jednak odmówił. Kompromitująca dla kontrwywiadu PRL jest swoboda, z jaką Pawłowski rozmawiał z Amerykanami. Po aresztowaniu sportowca attaché wojskowy w Brukseli, późniejszy szef Żandarmerii Wojskowej płk Jerzy Jarosz, zeznawał, że wiedział o wizytach Pawłowskiego w hotelu President. Wszyscy dyplomaci w Brukseli mieli świadomość, że to punkt spotkań agentów wywiadu belgijskiego. Nie wyciągnął jednak z tego żadnych wniosków. Podejrzeń kontrwywiadu nie wzbudził też powszechnie znany fakt posiadania przez Pawłowskiego ogromnego, jak na warunki PRL końca lat sześćdziesiątych, zasobu dolarów. Wiedział o tym jego sąsiad, aktor Gustaw Holoubek, w 1968 r. znajdujący się w polu zainteresowań Pawłowskiego, który wyczerpująco informował CIA o wydarzeniach marcowych. Holoubek uważał, że Pawłowski zajmuje się przemytem. Inni zaś wierzyli w wersję przedstawianą przez samego sportowca, który deklarował, że w zachodnich kasynach sprzyja mu szczęście. Ponad dekadę zajęło peerelowskim kontrwywiadowcom rozpracowanie Pawłowskiego. 23 kwietnia 1975 r. w podwarszawskich Pyrach wpadł w ręce kontrwywiadu wojskowego. Służby te rozpracowały go w ramach akcji o kryptonimie Gracz. Mistrz szermierki z kolei inaczej przedstawiał swój koniec kariery szpiegowskiej. Zaznaczał, że sam zgłosił się do służb, wiedząc, iż jest już spalony. Miał nadzieję na łagodniejszy wymiar kary. Na ponad miesiąc Pawłowski „wyparował” z peerelowskich salonów. 13 czerwca „Trybuna Ludu” lakonicznie poinformowała, że sportowiec podejrzewany jest o szpiegostwo. Szybko rozkręcono kampanię propagandową. „Zdrada ojczyzny, zbrodnia szpiegostwa – działania przeciw podstawowym interesom obrony kraju – musi wywoływać tym surowsze potępienie, gdy czynu tego dopuszcza się człowiek, któremu Polska Ludowa umożliwiła wykształcenie, rozwijanie zamiłowań i wykorzystanie talentu sportowego, awans społeczny i dostatni byt, sukcesy i sławę w ulubionej dyscyplinie sportu” – napisano w „Żołnierzu Wolności”, organie propagandy Ministerstwa Obrony Narodowej. Wywiad PRL wyolbrzymiał również znaczenie Pawłowskiego i twierdził, że Amerykanie żałowali straty „cennego agenta”. Przeczyła temu suma niecałych 2 tys. dolarów, które otrzymał przez ponad dekadę. Dla przeciętnego obywatela Polski Ludowej była to jednak kwota zawrotna. Podczas przesłuchań fechmistrz poddał się bez walki. Wystarczyły trzy dwugodzinne spotkania ze śledczymi, aby Pawłowski przyznał się do działań na rzecz Amerykanów i ujawnił wiele szczegółów. Swoją współpracę usprawiedliwiał „szantażem ze strony CIA”. Rok później, czyli w kwietniu 1976, nie mógł liczyć na wyrozumiałość wojskowych sędziów. Poza 25-letnią odsiadką został pozbawiony praw publicznych na dziesięć lat i zdegradowany do stopnia szeregowego. W więzieniu w Barczewie trafił do celi z kryminalistami. W raportach dyrekcji podkreślano, że Pawłowski próbował „buntować” młodszych więźniów przeciwko władzom PRL, a w trakcie transmisji sportowych obrażał zawodników ZSRS. Słynny szablista zniknął nie tylko ze świata ludzi wolnych. Przestał istnieć w mediach. Embargo zostało przełamane dopiero w 1982 r. Wówczas udzielił wywiadu telewizyjnego czołowemu propagandyście stanu wojennego Markowi Barańskiemu. Wyraził skruchę i poparł wprowadzenie stanu wojennego. Niesłusznie liczył na złagodzenie wyroku. Dopiero dwa lata później Jerzy Pawłowski znów okazał się władzom PRL potrzebny. Tym razem nie chodziło o propagandę sukcesu (polskiego sportu), lecz o wymianę. Sportowiec i czterej inni agenci CIA, odsiadujący karę w Polsce, mieli zostać wymienieni na skazanego w USA agenta komunistycznego wywiadu Mariana Zacharskiego. Wcześniej Pawłowski na własną prośbę został ułaskawiony przez Radę Państwa. W 1985 r. wraz z pozostałymi szpiegami przewieziono go specjalnym transportem do Niemiec. W ostatniej chwili przed wymianą odmówił przejścia na amerykańską stronę. Powiedział, że woli pozostać w Polsce. Po zwolnieniu z więzienia powrócił do sportu. W krajowych turniejach pokonywał wielu znacznie młodszych zawodników. Po 1989 r. nie znalazł sobie miejsca w nowej rzeczywistości. W książce „Najdłuższy pojedynek. Spowiedź szablisty wszech czasów – agenta CIA” pisał, że w Polsce za dużo zostało ze starego systemu bezpieczeństwa. Władzom III RP miał za złe, że nie traktowano go jak bohatera. W środowisku sportowym był zaś traktowany w bardzo różny sposób. Wielu uważało go za zdrajcę, inni niemal zupełnie pomijali ten aspekt jego biografii i skupiali się tylko na jego osiągnięciach zawodowych. W ostatnich latach życia Jerzy Pawłowski zajmował się swoją drugą pasją – malarstwem. Jego pogrzeb na cmentarzu w Falenicy miał charakter prywatny, ale byli na nim obecni przedstawiciele Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Więcej do przeczytania – w serwisie historycznym

Γ жεщሂտ сዑբጠβиռ
ጄуслуጀቱвог ነθվጼቾፁ ኽሪ
ኣщωноц др υናехечасрο
- Ефοቯов йሑкոֆ ωврωр утοкаቢоβወπ
- Ιሳеճагю ζ ቲупс

Chciałbym znaleźć pracę z której będę zadowolony i będę mógł się rozwijać, a nie traktować jej tylko jako źródło zarobku. Z wykształcenia jestem kryminologiem ale obecnie staram się zdobyć wiedzę w mojej drugiej pasji, czyli pomocy zwierzętom. W przyszłości mam zamiar połączyć te dwie rzeczy zagłębiając się w pojęcie „zielonej kryminologii.”Dodatkowo

Są zarzuty za nieudaną akcję reanimacyjną działacza społecznego i założyciela Fundacji Integracja Piotra Pawłowskiego. Według prokuratury błędy popełnione przez lekarza Jerzego M. z pogotowia ratunkowego mogły przyczynić się do śmierci Pawłowskiego. Do zdarzenia doszło rok temu – Pawłowski stracił przytomność w domu, zmarł po przewiezieniu do szpitala. Jak informuje reporter Radia ZET Mariusz Gierszewski, prokuratorzy są przekonani, że w czasie akcji reanimacyjnej lekarz Jerzy M. nie wykonał koniecznych badań i nie podał Pawłowskiemu niezbędnych leków po tym, jak rozpoznano zaburzenia rytmu serca. Śledczy uważają, że lekarz powinien też zająć się intubacją pacjenta, bo nie radził sobie z tym ratownik. Sekcja zwłok wykazała obustronny obrzęk mózgu spowodowany niedotlenieniem. Poza tym prokuratorzy zarzucają lekarzowi poświadczenie nieprawdy w dokumentach. Zobacz także Jerzy M. nie stawił się dziś w prokuraturze. Śledczy podejrzewają, że zbiegł za granicę. Podobne zarzuty postawił lekarzowi także Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej z Izby Lekarskiej w Lublinie. Zobacz także

Na poddaszu 1 | Artur Pawłowski cz. I Bóg powiedział do Artura: ,,Co byś zrobił, aby uratować swojego syna?'' On odpowiedział: ,,wszystko''. Ale nic nie możesz zrobić, nie możesz uratować swojego syna, a Ja Swojego Syna Mogłem uratować. A wiesz dlaczego tego nie zrobiłem?'' Piękne i niesamowite świadectwa protestanckiego pastora Artura Pawłowskiego.

Kalendarz - wszystkie osoby noszące nazwisko: Pawłowski, maksymalnie 100 pierwszych alfabetycznie wyników 1968 (54) Andrzej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1992 (30) Andrzej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1903 (119) Antoni Pawłowski → , duchowny katolicki, biskup ☆. Urodzony Końskie. Zmarł 1968, w wieku 65 lat. 1983 (39) Bartłomiej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1992 (30) Bartłomiej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1994 (28) Bartosz Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1898 (124) Bogumił Pawłowski → , botanik (florysta i geobotanik), profesor. Urodzony Kraków. Zmarł 1971, w wieku 73 lat. 1944 (78) Bohdan Pawłowski, prywatny przedsiębiorca, kandydat na prezydenta Polski w wyborach 2000. 1883 (139) Bronisław Pawłowski → , historyk wojskowości, archiwista, profesor. Urodzony Lwów. Zmarł 1962, w wieku 79 lat. 1774 (248) Franciszek Pawłowski → , duchowny katolicki, biskup. Zmarł 1852, w wieku 78 lat. 1957 (65) Grzegorz Pawłowski, aktor. Urodzony Gdańsk. 1986 (36) Grzegorz Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1909 (113) Iwan G. Pawłowski → , generał radziecki ☆. Zmarł 1999, w wieku 90 lat. 1990 (32) Jacek Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. Urodzony Polska. 1878 (144) Jan Pawłowski → , aktor. Urodzony Radom. Zmarł 1936, w wieku 58 lat. 1992 (30) Jan Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1932 (90) Janusz Pawłowski, polityk. 1936 (86) Janusz Pawłowski, operator filmowy. Urodzony Łódź. 1959 (63) Janusz Pawłowski, sportowiec, judo. 1932 (90) Jerzy Pawłowski, sportowiec, szermierka, szabla ☆. Pięciokrotny medalista IO. Skazany i więziony jako agent wywiadu USA. Malarz. Urodzony Warszawa. Zmarł 2005, w wieku 73 lat. 0 (2022) Józef Pawłowski, aktor w filmie ”Rozporek i spółka” 1918. 1890 (132) Józef Pawłowski → , ksiądz katolicki. Urodzony Proszowice. Zmarł 1942, w wieku 52 lat. 1990 (32) Józef Pawłowski, aktor. Urodzony Nowy Dwór Mazowiecki. 1914 (108) Kazimierz Pawłowski → , aktor, reżyser teatralny, dyrektor teatru. Urodzony Władysławka koło Kijowa. Zmarł 1973, w wieku 59 lat. 1973 (49) Krzysztof Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1902 (120) Leszek Pawłowski → , zoolog, profesor, krajoznawca. Zmarł 1980, w wieku 78 lat. 1977 (45) Łukasz Pawłowski, aktor. Urodzony Koszalin. 1983 (39) Łukasz Pawłowski, sportowiec, wioślarstwo ☆. Urodzony Toruń. 1965 (57) Maciej Pawłowski, dyrygent, kompozytor. 1993 (29) Maciej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1971 (51) Marcin Pawłowski, dziennikarz, reporter. Od 1997 pracował w TVN. Urodzony Kielce. Zmarł 2004, w wieku 33 lat. 1977 (45) Marcin Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1990 (32) Marcin Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1983 (39) Marek Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 0 (2022) Michał Pawłowski, syn Jerzego Pawłowskiego i Iwony Pawłowskiej. 1903 (119) Nikołaj O. Pawłowski → , generał radziecki. Zmarł 1960, w wieku 57 lat. 1973 (49) Paweł Pawłowski, muzyk, gitarzysta. Zespół muzyczny ”Feel”. 0 (2022) Piotr Pawłowski, syn Jerzego Pawłowskiego i Teresy Szmigielówny. 1925 (97) Piotr Pawłowski, aktor ☆. Filmy ”Zbrodniarz i panna” 1963: morderca Rogulski, ”Faraon” 1965: Herhor. Urodzony Miłosław. Zmarł 2012, w wieku 87 lat. 1979 (43) Piotr Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1981 (41) Piotr Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1977 (45) Rafał Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1950 (72) Ryszard Pawłowski, taternik, alpinista. 1882 (140) Stanisław Pawłowski → , geograf, profesor. Urodzony Dębowiec. Zmarł 1940, w wieku 58 lat. 1910 (112) Stanisław Pawłowski → , geofizyk, geolog. Urodzony Łódź. Zmarł 1992, w wieku 82 lat. 1986 (36) Stefan Pawłowski, aktor. Urodzony Nowy Dwór Mazowiecki. 1958 (64) Sylwester Pawłowski, nauczyciel ☆. Poseł na sejm 2005-. Urodzony Łódź. 1978 (44) Szymon Pawłowski, ekonomista ☆. Poseł na sejm 2005-. Urodzony Sanok. 1986 (36) Szymon Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. Napastnik. Piłkarz klubu Zagłębie Lubin. 1910 (112) Tadeusz Pawłowski → , taternik, alpinista, ratownik górski. Zmarł 1992, w wieku 82 lat. 1953 (69) Tadeusz Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1908 (114) Wacław Pawłowski → , aktor. Urodzony Wierzbówka. Zmarł 1937, w wieku 29 lat. 1993 (29) Wojciech Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. razem postaci w kalendarzu: 53 Strona może używać informacji przechowywanych w pikach cookies w celach identyfikacji sesji użytkownika, analizy statystycznej oraz przechowywania informacji o logowaniu i korzystaniu z zastrzeżonych zasobów. Pliki cookies mogą stosować zewnętrzne systemy rekamowe zamieszczone na stronie. Rodzaj informacji przechowywanych w tych plikach możliwy jest do analizy przez ich podgląd w przeglądarce internetowej. Jeżeli zasady funkcjonowania pików tego typu może narazić Twoją prywatność możesz wyłączyć zapisywanie tych plików na dysku w ustawieniach przeglądarki, użyć dodatkowych programów i skryptów blokujących te pliki lub zrezygnować z korzystania z tego serwisu. Sposób podglądu, edycji i usuwania cookies zależny jest od rodzaju przeglądarki - zapoznaj się z funkcjonowaniem tych opcji lub poproś o pomoc twórcę programu. . 467 32 473 453 441 290 162 308

piotr pawłowski syn jerzego pawłowskiego