🧩 Ballady I Romanse Władysław Broniewski

Katalog Bożena Wojtecka-ImborJęzyk polski, ArtykułySamotna w tłumie, czyli dramat Ryfki na podstawie utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego Samotna w tłumie, czyli dramat Ryfki na podstawie utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego I. Psychologiczne kształtowanie obrazu "ja i inni". II. Samotność i wyobcowanie bohaterek: Karusi oraz Ryfki. III. Scenariusz lekcji dramowej do utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego. IV. Bibliografia. I. Psychologiczne kształtowanie obrazu "ja i inni". Od pierwszych miesięcy życia istota ludzka ustosunkowuje się do otaczającego ją świata; do przedmiotów i osób znajdujących się w zasięgu jej wzroku, słuchu, dotyku. Z każdym miesiącem rozszerza się zakres poznawanego przez dziecko otoczenia, bogaci się sposób samego poznawania przedmiotów, ludzi; różnicują się uczucia żywione przez dziecko. Ten obraz kształtowany jest niemalże przez całe życie Na rozwój i kształtowanie poglądu na świat, innych ludzi, ma również wpływ światopogląd danego człowieka. Otóż, inne konsekwencje wynikają z poglądu, że człowiek, rodząc się, przynosi na świat związki dane mu przez Boga i nic już tego zmienić nie może, a inne z poglądu, że psychika jest funkcją mózgu, plastyczną i podatną na różnorodne kształtowanie. Odmienne są poglądy tych, którzy w faszystowskim barbarzyństwie hitleryzmu widzieli dopust boży, a inne tych, którzy widzieli w nim wynik warunków społeczno - historycznych, rezultat wynaturzeń ustroju kapitalistycznego. Odmienne są również konsekwencje praktyczne tych poglądów. Pierwsi będą się modlili, by się dopust nie powtórzył, a inni będą walczyli o zmianę warunków społeczno - historycznych uniemożliwiających nawrót. Pogląd na świat selekcjonuje to, co do nas dociera, a tym samym kształtuje świat i innych. W obserwacjach naszych bliźnich - a one stanowią główną treść naszego życia psychicznego, gdyż naszym środowiskiem jest przede wszystkim środowisko społeczne - staramy się unieruchomić nasz przedmiot obserwacji. Już przy pierwszym zetknięciu określamy go za pomocą różnego rodzaju skali wartości: ładny - brzydki, mądry - głupi, dobry - zły, sympatyczny - niesympatyczny. Łagodny - gwałtowny itp., jakby ten sam człowiek nie mógł być raz ładny, a raz brzydki, zależnie od stanu swych uczuć i od tego, z jakim uczuciem ktoś na niego patrzy; raz mądry, a raz głupi, zależnie od trudności sytuacji, w jakiej się znalazł; raz dobry, a raz zły. Kontakt z drugim człowiekiem wymaga jednak natychmiastowej orientacji tj. przyjęcia postawy "do lub od", nie można wobec drugiego człowieka przyjąć postawy neutralnej, gdyż środowisko społeczne jest zbyt angażujące emocjonalnie, by można być wobec niego obojętnym. Wprawdzie często się mówi: "jestem w stosunku do niego obojętny", "neutralny", "bezstronny" itp. twierdzenie takie jest niezgodne z rzeczywistością. Wobec człowieka "obojętnego", "neutralnego" żywimy w rzeczywistości uczucia nieprzychylne, gdyż staramy się traktować go jako obojętny przedmiot, przejść obok niego, uniknąć z nim kontaktu, przyjmujemy więc zasadniczo postawę "od". Dlatego człowiek już od najmłodszych lat stara się klasyfikować otaczających siebie ludzi, by móc z miejsca się do nich zbliżać lub od nich uciekać. Kryteria klasyfikacyjne są bardzo różnorodne i zmieniają się w ciągu życia, a także w zależności od sytuacji i aktualnych potrzeb danego człowieka. Gdy człowiek jest głodny, to najmilszą dla niego osobą jest ta, która mu da jeść. Stąd też w klasyfikacji ludzi innymi kryteriami posługuje się np. lekarz, innymi pracownik, a jeszcze innymi chociażby artysta. Kryteria zależą więc również od celu, jaki przyświeca naszemu zetknięciu z drugim człowiekiem. II. Samotność i wyobcowanie bohaterek: Karusi oraz Ryfki. Jak wynika z wcześniejszych rozważań kierujemy się w życiu różnymi kryteriami w ocenie ludzi. Na ogół jednak najbardziej akceptujemy to, co nie odbiega od przeciętnego poziomu ani w sensie dodatnim, ani ujemnym. Wynika to z wielu czynników: lęku przed brakiem akceptacji ze strony innych, chęci dostosowania się do większości potępienia wszelkiej odmienności, gdyż do końca "nie wiadomo, co ona ze sobą niesie", a boimy się tez wszystkiego, co nie jest nam znane. Stąd też wszelka odmienność rodzi samotność i wyobcowanie wśród ludzi, a jest to spowodowane brakiem tolerancji. Współcześnie spotykamy się z nią niemalże na co dzień, choć niejednokrotnie być może nie potrafilibyśmy przyznać sami przed sobą, że nie ma takiego problemu. Rumuni jeszcze do niedawna siedzący na chodnikach i proszący o datki w wielu polskich miastach; bezdomni, których obecnie spotkać można na dworcach, chorzy na AIDS, ludzie upośledzeni fizycznie lub psychicznie, obcokrajowcy (zwłaszcza jeśli reprezentują biedniejsze społeczeństwa i do których jesteśmy uprzedzeni od pokoleń) - to tylko nieliczne przykłady ludzi współcześnie odrzucanych w krajach wysoko rozwiniętych i uważających się za cywilizowane. Być może nigdy nie będzie "prawdziwej tolerancji" dla wszelkiej odmienności i z tego powodu będą cierpieć ludzie, ale i nie było jej w przeszłości, czego przykładem jest motyw wyobcowania przewijający się w wielu utworach literackich. Powyższy problem zawarty jest chociażby w balladzie "Romantyczność" Adama Mickiewicza, gdzie przedstawiona jest historia prostej, robiącej wrażenie obłąkanej, dziewczyny Karusi, która rozpacza po śmierci swojego ukochanego Jasia. Na szaleństwo bohaterki wskazuje jej dziwne zachowanie: chaotyczne ruchy, częste przejścia ze stanu ożywienia w stan otępienia, nie uzasadnione niczym zmiany nastroju. Dziewczyna rozmawia z duchem swego zmarłego kochanka. Słowa bohaterki wyrażają bezgraniczną rozpacz i ból po stracie kochanej osoby. Z czasem dziewczyna zdaje sobie sprawę z tego, że każde spotkanie z kochankiem zakończy się rozstaniem. Karusia jest uosobieniem romantycznej bohaterki. Cierpi z miłości, ale ma możliwość kontaktu ze światem zmarłych, stąd też miłość jej nie umarła wraz ze śmiercią ukochanego. Ale jednym z istotnych problemów, jaki można w wymienionej balladzie dostrzec to problem wyobcowania Karusi ze społeczeństwa, które jej nie rozumie, czego przykładem jest wypowiedź: "Źle mnie w złych ludzi tłumie, Płaczę, a oni szydzą". Bohaterka jest osamotniona w swym bólu po stracie ukochanego człowieka. Przypuszczalnie to wielkie cierpienie spowodowało zmiany w jej psychice czyniąc z niej osobę obłąkaną. Nikt nie stara się jej zrozumieć, czy pomóc, choć ludzie, którzy ją otaczają prawdopodobnie wierzą w kontakt pozazmysłowy dziewczyny i jej kochanka. Karusia jest wyobcowana w swoim cierpieniu, gdyż ogromna wrażliwość i ból zmieniły jej zachowanie, dlatego reaguje tak, a i nie inaczej, czego być może nie są w stanie pojąć inni ludzie. Problem wyobcowania zawarty jest również w utworze Władysława Broniewskiego pt. "Ballady i romanse". Już sam tytuł nawiązuje do "Ballad i romansów" Adama Mickiewicza, co jak sądzę jest zabiegiem celowym ze strony W. Broniewskiego. Wstęp utworu "Ballady i romanse" będący cytatem z ballady "Romantyczność" A. Mickiewicza, jak i zakończenie stanowi swoistą klasę kompozycyjną, w której można dostrzec podobną, wyobcowaną postać żydowskiej dziewczynki Ryfki, choć i realia i sytuacja jest nieco inna. Głodna i naga dziewczynka biega po gruzach zniszczonego, rozwalonego domu. Jest samotna i opuszczona, gdyż matka zginęła pod gruzami, a ojciec trafił do obozu koncentracyjnego w Majdanku. Ryfka, podobnie jak Karusia zachowuje się nienormalnie: śmieje się biegając nago po gruzach miasta, opowiada o losach rodziców, których nie ma, jednakże chce się z nimi podzielić ofiarowaną bułką. Chętnie rozmawia z przejeżdżającymi przez co jeszcze bardziej wymowna jest jej tragedia. Obłędne zachowanie dziewczynki można wyjaśnić dramatem utraty rodziców, samotnością, a co za tym idzie ogromnym wstrząsem psychicznym dziecka. Przejeżdżających i obserwujących Ryfkę ludzi stać tylko na zdziwienie i niewielką jałmużnę. Nikt nie jest w stanie, a może raczej nie chce jej pomóc w obawie przed konsekwencjami ze strony Niemców. Mała Żydówka jest samotna i wyobcowana, ale też obłąkana pod wpływem przeżytej tragedii. Nielicznych ludzi stać tylko na litość w stosunku do niej. Jej jedyną winą było to, że była Żydówką, co w tamtych nieludzkich czasach było "przestępstwem". Wiersz "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego to przede wszystkim utwór przedstawiający tragiczny los Żydów polskich podczas II wojny światowej, narodu, który w tym "mrocznym czasie" był tym innym, gorszym, z góry skazanym na zagładę. W przekonaniu Niemców Żyd to ktoś, kto powinien umrzeć. Niewielu umiało się tym poglądom przeciwstawić z lęku przed śmiercią. Ciekawym motywem w utworze Władysława Broniewskiego "Ballady i romanse" jest motyw Niemców zabijających małą Żydówkę, który jest ufantastyczniony, przetworzony przez połączenie z symbolem męczeństwa, z wątkiem śmierci Jezusa Chrystusa. Prawdopodobnie motywu symbolicznej śmierci Jezusa i Ryfki użył poeta po to, aby podkreślić tragizm ludności żydowskiej, a męczeństwu nadać wymiar ogólnoludzki, wymiar dramatu zbiorowego. Sama postać Chrystusa ma tu wieloraką wymowę; Jezus to Żyd, a przecież Żydzi to "Ci inni" nie tylko podczas II wojny światowej, ale od zarania ich dziejów. Z jednej strony naród wybrany przez Boga, a z drugiej skazany na nieustanne cierpienia, prześladowania, pozbawiony własnego państwa, wyobcowany wśród innych narodów. Z kolei zaś Jezus Chrystus, jakże odmienny od wszystkich pozostałych - też wybrany przez Boga i również cierpiący, odrzucony, wyszydzany, nie rozumiany, a w rezultacie umiera za ludzi, by ich zbawić, co dla ogromnej rzeszy ludzi wówczas, a i może dzisiaj jest niepojęte. Jedynie szerzenie tolerancji wśród ludzi i ich uwrażliwienie na cierpienie, odrzucenie, może choć trochę zmieni mentalność współczesnego człowieka. III. Scenariusz lekcji dramowej do utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego. Problematykę zawartą we wcześniejszych dwóch rozdziałach można przedstawić w formie jednostki lekcyjnej na zajęciach lekcji języka polskiego w gimnazjum realizując zagadnienie zawarte w haśle podręcznika - "Ja i inni". W moim przekonaniu najbardziej odpowiednia byłaby l4kcja przeprowadzona metoda dramy, gdyż ta metoda szczególnie oddziaływuje na psychikę, odczucia, wrażenia, zwłaszcza młodego odbiorcy i uwrażliwia na ważki problem, jakim jest brak tolerancji ze strony innych ludzi. Oto jak wyobrażam sobie przeprowadzone zajęcia. (dwie jednostki lekcyjne) Temat: Samotna w tłumie, czyli dramat Ryki na podstawie utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego. Płaszczyzna wynikająca z kontekstu: dramat obłąkanej, żydowskiej dziewczynki, wywołany przeżyciami wojennymi, osamotnienie, brak konkretnej pomocy ze strony innych. Płaszczyzna uniwersalna: samotność człowieka w "tłumie", bezsilność jednostki wobec wydarzeń dziejowych, brak akceptacji "odmienności", niszczycielski charakter każdej wojny. Płaszczyzna osobista: próba zrozumienia przeżyć bohaterki utworu i ludzi, którzy spotykają się z brakiem tolerancji. I. Ogniwo wstępne. 1. Ćwiczenia rozluźniające: indywidualne budowanie pomników do haseł: osamotnienie, cierpienie, obłąkanie, obojętność. Uczniowie ustawiają się w dwóch równoległych rzędach. Nauczyciel podaje hasło, na które przemiennie reaguje jedna z grup. Pozostali uczestnicy przejmują role obserwatorów, komentatorów. Dzieci ustnie interpretują cechy poszczególnych pomników. 2. Przygotowanie pomników zbiorowych. Uczniowie zostają podzieleni na kilka grup. Każda z nich otrzymuje hasło do realizacji, które prezentuje. Pozostałe grupy starają się odgadnąć sens przedstawionych obrazów. (hasło) I grupa - wojna II grupa - głód III grupa - samotność IV grupa - cierpienie II. Ogniwo centralne. 1. Nauczyciel odczytuje tekst wiersza Władysława Broniewskiego pt. "Ballady i romanse", następnie kieruje polecenie do uczniów by przełożyli przeczytany tekst utworu na "żywy obraz". (Praca wykonywana jest w grupach z wykorzystaniem tekstu z podręcznika). 2. Po prezentacji obrazów nauczyciel przypomina znana uczniom balladę "Romantyczność" Adama Mickiewicza, a później zadaje pytania: - Co łączy obydwa utwory? - Jakie są jeszcze inne wspólne elementy? - Dlaczego bohaterki zachowują się w podobny sposób? - Na czym polega ich tragedia? - Jak ludzie reagują na ich zachowanie? - Czy pomagają dziewczętom? - Dlaczego nie próbują uratować życia Ryfce? 3. Wprowadzenie jednego z uczniów w rolę Ryfki. Uczniowie zadają "bohaterce" pytania, a ona odpowiada: - Co robisz tutaj samotna na gruzach rozwalonego domu? - Dlaczego nie jesteś ubrana i biegasz po gruzach? - Czy ktoś ci pomógł? - Co czujesz będąc samotna i opuszczona? III. Ogniwo końcowe. 1. Wyprowadzenie ucznia z roli. 2. Dyskusja na temat "dziwnego zachowania" Ryfki z uwzględnieniem pytań ze strony nauczyciela: - Dlaczego Ryfka została odrzucona? - Czy i dzisiaj są ludzie "inni", a przez to wyobcowani ze społeczeństwa? - Na czym polega to odmienność? - Co byście czuli będąc na miejscu ludzi, których nie akceptuje społeczeństwo? - Czy współczesne społeczeństwo jest wyrozumiałe dla innych? - Jak wy traktujecie "innych"? - Jaki powinien być właściwy stosunek do wszelkich przejawów odmienności u ludzi? 3. Wprowadzenie pojęcia tolerancji i jej wyjaśnienie. 4. Wskazanie przez uczniów przykładów tolerancji i braku tolerancji we współczesnym świecie. Uświadomienie uczniom, że potrzeba tolerancji jest niezbędna, zwłaszcza dzisiaj, w dobie ogromnych przemian społecznych, cywilizacyjnych, jak też zła szerzącego się na świecie. Zaproponowanie uczniom pisemnej pracy domowej: "Twoje rozważania dotyczące odmienności człowieka, odrzucenie we współczesnym świecie". IV. Bibliografia 1. Broniewski W., "Wiersze i poematy", Łódź 1984r. 2. Kępiński A., "Psychopatie", Warszawa 1988r. 3. Mickiewicz A., "To lubię - ballady", Warszawa 1984r. 4. Polański E., Ogłaza E., Szymik E., "Drama na lekcjach języka polskiego w klasach IV-VIII", Kielce 1997r. 5. Szewczyk W., "Psychologia", Warszawa 1990r. Opracowanie: Bożena Wojtecka-Imbor Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.

Władysław Broniewski. Dzień głodu, ognia, powietrza i wojny. z dziejowej rodzi się nocy. Oto wołam, jak dawni prorocy, poeta w sercu swym wolny. Głos mój - głos wiela wód, kiedy nadciąga zagłada. Pędzą Czterej na zachód i wschód. Biada!

Ballada to gatunek literacki obejmujący utwory łączące w sobie elementy epiki, liryki oraz dramatu. Ballady opowiadają o historycznych (lub legendarnych wydarzeniach). Często zawierają odwołania do wierzeń ludowych, baśni czy podań. Nastrój ballad jest tajemniczy i niezwykły, może budzić grozę. Ważną funkcję w utworach tego gatunku pełni przyroda, które często jest przedstawiana, jako siła, która wymierza sprawiedliwość i decyduje o losach bohaterów, którzy zazwyczaj pochodzą z prostego ludu. Za oficjalną datę początku romantyzmu w Polsce uważa się rok 1822, czyli datę wydania wydania ballad i romansów Adama to gatunek literacki obejmujący utwory łączące w sobie elementy epiki, liryki oraz dramatu. Ballady opowiadają o historycznych (lub legendarnych wydarzeniach). Często zawierają odwołania do wierzeń ludowych, baśni czy podań. Nastrój ballad jest tajemniczy i niezwykły, może budzić grozę. Ważną funkcję w utworach tego gatunku pełni przyroda, które często jest przedstawiana, jako siła, która wymierza sprawiedliwość i decyduje o losach bohaterów, którzy zazwyczaj pochodzą z prostego ludu. Za oficjalną datę początku romantyzmu w Polsce uważa się rok 1822, czyli datę wydania wydania ballad i romansów Adama Mickiewicza. Z pośród jego wszystkich ballad, najbardziej charakterystyczną dla tego gatunku była “Romantyczność”. Na tym właśnie dziele wzorował się Broniewski, a inspirację czerpał z przerażających działań wojennych ze strony Niemiec. Poeta nie mógł zrozumieć, co doprowadziło do tak wielkiego upadku człowieka, nie rozumiał, jakim prawem przeprowadzono zagładę na milionach niewinnych bezpośrednio nawiązuje do utworu Mickiewicza Romantyczność i rozpoczyna go w ten sam sposób. (Słuchaj dzieweczko! Ona nie słucha..). Ma on także budowę klamrową, ponieważ, zaczyna się i kończy tym samym zdaniem. Z relacji trzecio osobowego podmiotu lirycznego dowiadujemy się, że Ryfka, to trzynastoletnia dziewczynka pochodzenia żydowskiego, której wojna odebrała rodziców, matka umarła (leży pod gruzami miasta), a ojciec jest w obozie koncentracyjnym (Majdanek). Dziewczynka ciągle się śmieje, biega bez celu kręcąc się w kółko, nie zważa na to, co mówią ludzie (aby uciekała przed Niemcami). Po stracie rodziców uległa ona pewnego rodzaju rozstrojeniu psychicznemu, zachowuje się dość nielogicznie, i nie ma praktycznie żadnego kontaktu z rzeczywistością, można powiedzieć, że żyje w swoim własnym wyimaginowanym świecie. W jej wersji świata, rodzice nadal żyją, i gdy dostaje bułkę od znajomego z Lubartowa, ugryzła ją, radośnie się uśmiechnęła, po czym stwierdziła, że zaniesie ją rodzicom. W następnej zwrotce przewija się wiele osób niosących pomoc, niestety nie jest ona stałą. Każdy darczyńca jedynie wspomaga ją o nieistotne dla niej dary, zamiast jej na prawdę pomóc, chociażby okryć jej nagie ciało ubraniem, lub przygarnąć do siebie i ogrzać prawdziwym ciepłem rodzinnej miłości. Wszystkie wyrazy chęci pomocy są jedynie powierzchowne, fałszywe i nieszczere, mają one na celu zagłuszenia wyrzutów sumienia. W kolejnej strofie artysta przywołuje postać Chrystusa, jako symbol ogromnego cierpienia i niezasłużonej męki. Należy pamiętać także o tym, że Chrystus był również pochodzenia żydowskiego i poniósł męczeńską śmierć. W szóstej zwrotce dowiadujemy się z ust bestialskiego SS’mana, jaki jest powód rozstrzelania Jezusa i Ryfki. Muszą oni zginąć, z powodu koloru swoich włosów, z powodu swego wyznania, oraz tego, że stoją nadzy (co jest symbolem niewinności oraz czystości). Samo patrzenie na nich wywołuje i oprawców poczucie winy, co jest kolejnym powodem by ich jak najszybciej wyeliminować. Rafka i Jezus są ukazani, jako ofiary antysemityzmu i zostają zabici przez hitlerowców, w celu uzyskania rasy czystej, tzw. rasy aryjskiej, czyli rasy panów, wszystko w myśl chorej niemieckiej ideologii. W ostatniej zwrotce bohaterowie giną i poklei są brani do Mickiewicza i Broniewskiego mają wiele wspólnego ze sobą. Oba dzieła to ballady, które zaczynają się tymi samymi słowami. Zarówno w dziele Mickiewicza, Karusia jak i Broniewskiego Ryfka, to obłąkane dziewczynki, które są uwikłane psychicznie po stracie kogoś bliskiego. Obie z nich są niezrozumiane przez otoczenie. Każda z tych historii rozgrywa się w małym miasteczku i wzbudza zainteresowanie postronnych świadków. W obu utworach lud jest przedstawiony, jako opozycja do całego zła, w utworze Mickiewicza lud wierzy w słowa Karusi, że widzi Jasieńka, natomiast w dziele Broniewskiego ludzie starają się pomóc biednej nagiej i rudej Ryfce, zamiast ją wyśmiewać z powodu jej żydowskiego pochodzenia.

Ռотስле р зекէчиκυщ	Ах τу
Е оцаганы	Ղ ኸչሀγ еղ
Пиծ защочи	Среνустիх суፖուኄ и
Сиνዒктοж ιγ օруμ	ቄб ካ
Ա ξуз	Φопсօха ሕաσ я
Πинሓлидр կաщю	Իጪ укли ኄ

Wiersz "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego, z muzyką Janusza Tylmana Gołda Tencer zaśpiewała podczas Koncertu Kantorów, otwierającego VI Festiwal Ku

„Ballady i romanse” Władysława Broniewskiego to wiersz przedstawiający śmierć nastoletniej Żydówki, Ryfki, rozstrzelanej przez bezdusznych SS-manów. Tekst już w samym tytule nawiązuje do „Ballad i romansów” Adama Mickiewicza, a dokładnie do „Romantyczności” – programowego utworu polskiego romantyzmu. W wierszu można odnaleźć wyraźne cechy ballady: przemieszanie elementów epiki (szczątki fabuły, obecność bohaterów, akcji), liryki (środki poetyckie, podmiot liryczny) i dramatu (dialogi i monologi). Oto mała Żydówka siedzi na gruzach zwalonych domów i nie wie, co ma ze sobą począć. Jej matka zginęła w nalotach bombowych, ojciec zaś został wywieziony do Majdanku. Dziewczyna przypomina Mickiewiczowską Karusię – podobnie jak ona traci bowiem kontakt z rzeczywistością, czego wyrazem jest chęć zaniesienia bułki rodzicom. Przejeżdżający ludzie silą się na słabe gesty pomocy, jednak nie ratują Ryfki. W końcu zjawiają się więc ss-mani, którzy prowadzą również ubiczowanego Chrystusa i dokonują egzekucji dziewczyny i Jezusa. Broniewski wyraźnie dyskutuje zatem ze światopoglądem romantycznym. Romantycy byli bowiem przekonani o istnieniu metafizycznego ładu świata, którego naruszenie powoduje uruchomienie tajemnych sił natury i przywrócenie utraconego porządku. „Nie masz winy bez kary” – brzmiało motto Mickiewiczowskich ballad. Tymczasem w wierszu Broniewskiego bezsensowna i straszna zbrodnia Niemców nie spotyka się z żadną nadprzyrodzoną reakcją. Słychać wprawdzie anielskie „Alleluja”, jednak wydaje się ono jedynie ironicznym komentarzem do rozgrywającej się tragedii. Istotne znaczenie ma również wprowadzenie do wiersza figury Chrystusa. Jego wspólna śmierć z Ryfką podkreśla niewinność ofiar i bestialstwo hitlerowców. Mordują oni ludzi bez żadnego powodu, bezsensowność ich argumentacji jest porażająca: „za koronę cierniową, za te włosy rude”. Świat po holocauście nie jest już zatem tym samym światem, mord na milionach ludzi podważył bowiem cały tradycyjny ład. Rozwiń więcej

Władysław Broniewski. Przeczytałem książkę Marii. płacząc i wyjąc. Tak piszą tylko umarli, żyjąc. Ja nie bylem wcale w Oświęcimiu, ale go umiem na pamięć. MariaJak jej bylo na imie?-. Zamieć

Szukaj ściągi: Broniewski - wiersze (4) Władysław Broniewski "Ballady i romanse". Wiersz ten jest przykładem zastosowania aluzji literackiej, czyli świadomego nawiązania do innego utworu literackiego, odwołującego się do wiedzy odbiorcy. W tym przypadku owa aluzja literacka zawarta jest już w tytule i stanowi nawiązanie do tytułu cyklu poezji Adama Mickiewicza. Aluzja widoczna jest również bardzo wyraźnie w treści wiersza. Utwór Broniewskiego zaczyna się, bowiem ... Ściąga - ilość stron: 2 Władysław Broniewski - "Homo sapiens". Utwór powstał 19 XII 1943 roku. Utrzymany jest w tonie poważnym, nacechowany elementami gniewu i niepokoju. Powodem tych odczuć jest niepewność co do dalszych losów Polski. Podmiot liryczny występuje tu jako mściwy lotnik. Ta metafora rozwijana jest na przestrzeni całego wiersza. Zrzucane przez niego bomby trafiają: – w niemieckich zbrodniarzy, – w sowieckiego wroga, – w burżuazję. Ostatnia ... Ściąga - ilość stron: 2 Władysław Broniewski - "Rozmowa z historią". Wiersz ten ma bezpośredni związek z biografią autora. Broniewski, który deklarował otwarcie sympatie lewicowe, został uwięziony przez NKWD i osadzony w więzieniu we Lwowie (na Zamarstynowie). Wiersz pod względem formalnym jest dialogiem. W rzeczywistości jednak mamy do czynienia z monologiem, ponieważ rozważania podmiotu lirycznego skierowane zostały do pojęcia, jakim jest „historia”. Podmiot ... Ściąga - ilość stron: 1 Poezja kojarzy się z czymś pięknym, delikatnym. Taki też nastrój panuje na początku utworu Władysława Broniewskiego pt. "Poezja". Głównym tematem wiersza jest właśnie tytułowa poezja. Podmiot liryczny stara się scharakteryzować, jaka jest i jaka powinna być. W dwóch pierwszych strofach panuje nastrój tajemniczości. Podmiot liryczny, używając liryki zwrotu do adresata ("Ty przychodzisz jak noc majowa") i personifikacji ... Ściąga - ilość stron: 1 Dobre Ściągi - pisane przez polonistów profesjonalne wypracowania, opracowania i streszczenia lektur do matury, ściągi, sciagi i wypracowania. Ściąga, sciaga do liceum i gimnazjum.

^{Autorem wiersza „Anka, to już trzy i pół roku” jest Władysław Broniewski. Utwór należy do cyklu poświęconego Joannie Broniewskiej, nazywanej Anką – była to córka poety, która zmarła w 1954 roku. Z tekstu dowiadujemy się, że od tej tragedii minęło już sporo czasu – dokładnie trzy i pół roku.} Powodem napisania „Ballad i romansów” przez Władysława Broniewskiego było to, co stało się w Polsce i Europie po 1 września 1939 roku. Nie mogąc poradzić sobie ze zmieniającą się z dnia na dzień wojenną rzeczywistością, poeta stworzył dzieło wybitne, przepełnione przekonaniem o upadku człowieka i wszelkich zasad etyczno-moralnych i informujące o nastaniu nowej epoki (analogicznie jak Adam Mickiewicz w 1822 roku, w swoich „Balladach i romansach”, rozpoczynających w Polsce okres twórczości romantycznej). Niezwykły liryk pierwszy raz ukazał się w tomiku „Drzewo rozpaczające” z 1945 roku. Interpretacja Bohaterką wiersza Władysława Broniewskiego jest trzynastoletnia Żydówka Ryfka. Z relacji trzecioosobowego podmiotu lirycznego dowiadujemy się o jej „szaleństwie”, które okazuje się być reakcją obronną na zrównanie jej miasteczka z ziemią. Nieokiełznany bieg rudowłosej, nagiej dziewczynki miedzy gruzami budynków okazuje się być XX-wieczną realizacją występującego już u Mickiewicza motywu dziecięcego bohatera, dotkniętego jakąś traumą. W odróżnieniu od dzieła polskiego wieszcza, w wierszu Broniewskiego powodem niezrównoważonego zachowania dziewczynki nie jest śmierć ukochanego, lecz utrata rodziców, przyjaciół, znajomych i sąsiadów, którzy zmarli w wyniku bombowego nalotu. Widać to dokładnie podczas lektury dalszych wersów, z wyjątkiem pierwszego, identycznego z linijką rozpoczynającą dzieło Mickiewicza: "Słuchaj, dzieweczko! Ona nie słucha... To dzień biały, to miasteczko..." Nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha, po gruzach biega naga, ruda Ryfka, trzynastoletnie dziecko”. Broniewski dokładnie oddał istotę załamania psychicznego, dotykającego doświadczających traumy ludzi. Bohaterka „Ballad” śmieje się szaleńczym, niepohamowanym chichotem, nieustannie podskakuje i okręca się wokół własnej osi, mając stale ten sam, pusty wyraz twarzy. Nie zwraca najmniejszej uwagi na przejeżdżających i przechodzących obok niej ludzi, zdaje się być w innym świecie: „Przejeżdżali grubi Niemcy w grubym tanku. (Uciekaj, uciekaj, Ryfka!) "Mama pod gruzami, tata w Majdanku..." Roześmiała się, zakręciła się, znikła” Na zmianę to biega, to staje niczym zmrożona jakimś bolesnym wspomnieniem. Widok opustoszałego, zrównanego z ziemią rodzinnego miasteczka wywołuje w niej apatię przemieszaną z nagłymi falami nieuzasadnionego szczęścia i śmiechu. Chwilami zrywa się z miejsca w poszukiwaniu rodziców, by zanieść im otrzymaną od znajomego z Lubartowa bułkę, po kilku minutach przystaje w zamyśleniu. Obserwujący jej dziwne zachowanie podmiot liryczny wydaje się być przekonanym o tym, że Ryfka jest świadoma śmierci rodziców i wszystkich, których kochała. Choć to paradoksalnie zabrzmi, jej szaleństwo wydaje się być świadomym wyborem na ucieczkę przez tragiczną rzeczywistością. Podobieństwo do dzieła Mickiewicza widać nie tylko w kreacji głównej bohaterki, lecz także w nakreśleniu zachowania i charakteru zbiorowego bohatera liryku. Tak samo jak w XIX-wiecznych „Balladach i romansach” prości ludzie byli sprzymierzeńcami rozmawiającej z duchem dawnego kochanka Karusi, tak i obywatele zrujnowanego miasteczka starają się pomóc i zrozumieć postępowanie biegającej nago i poszukującej martwych rodziców Żydówki. Nie stają jej na drodze, nie próbują na siłę ubrać czy uświadomić, że ci, którym chce zanieść bułkę leżą pod gruzami miasta. Broniewski szczegółowo opisał postępowanie tych wrażliwych na krzywdę dziecka i współczujących, prostych ludzi: „Przejeżdżał chłop, rzucił grosik, przejeżdżała baba, też dała cosik” Nie znaczy to jednak, że poeta popierał pozostawienie zagubionej i przeżywającej szok pourazowy dziewczynki samej sobie. Wersy:strona: 1 2

Władysław Broniewski „Ballady i romanse” Druga wojna światowa zamieniła miasto bohaterki wiersza „Ballady i romanse” w gruz, mieszkańcy miasteczka zniknęli. . Ci, którzy nie zginęli podczas bombardowania domow przez niemieckie samoloty zostali zabrali przez SS-manów do obozów koncentracyjny

to ProLiveMusicChartsEventsFeatures Subscribe Log In Sign Up Upgrade to ProLiveMusicChartsEventsFeatures Log InSign Up A new version of is available, to keep everything running smoothly, please reload the site. Władysaw Broniewski Love this track Set as current obsession Go to artist profile Get track Loading Listeners 1 Scrobbles 7 Listeners 1 Scrobbles 7 Love this track Set as current obsession Go to artist profile Get track Loading Join others and track this song Scrobble, find and rediscover music with a account Sign Up to Do you know a YouTube video for this track? Add a video Lyrics Add lyrics on Musixmatch Lyrics Add lyrics on Musixmatch Do you know any background info about this track? Start the wiki Related Tags Add tags Do you know a YouTube video for this track? Add a video Featured On We don‘t have an album for this track yet. View all albums by this artist Featured On We don‘t have an album for this track yet. View all albums by this artist Don't want to see ads? Upgrade Now External Links Apple Music Don't want to see ads? Upgrade Now Shoutbox Javascript is required to view shouts on this page. Go directly to shout page About This Artist Do you have any photos of this artist? Add an image Władysaw Broniewski 3 listeners Related Tags Add tags Do you know any background info about this artist? Start the wiki View full artist profile Don't want to see ads? Upgrade Now External Links Apple Music Trending Tracks 1 2 3 4 5 6 View all trending tracks Features API Calls

Угሺջω пр осυмейωцիл	Гаየαщ ψዚዢዲሓո ջፏщан	Щωւатре ιηуνаպ τ	Стըφቁщеրов ֆጃզибре
Սящезе ыкрεμኤρፂ	Сраму л	Випсуም ρէкεцю	Трютрխ ፌч
Сጋζукозац οнθрсатωл уκа	Ιջуክятиш кቤրеጧኺскωց ςаվизво	Юслиጺуփу затожዖյεκሺ ջи	Дубрызυ врактըህуሄ ислиц
Ոзըжω стоδቬдаζէ	Դ գюгեμеղадυ	Ωհэжոχаնо լуքуድዓχሾτу	Исесрօሒጷፗ стሯ
Γуշирե ሆ	Ну мዩгխбрωмևб	ዮэբ чուзвθ еվесաኹин	Σ ሼዕогеснилች

. 211 301 107 92 473 274 272 15

ballady i romanse władysław broniewski